Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

 Πόθος, ελπίδα και στόχος,  η  ΑΝΑΣΤΑΣΗ.....





 Καλή πορεία προς την Ανάσταση....και καλή δύναμη σε όλους !

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!




Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Η γενοκτονία των Αρμενίων


Αποτέλεσμα εικόνας για σφαγη αρμενιων

Η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, με τη συστηματική εξόντωση ενάμισυ εκατομμυρίου ανθρώπων από τις Οθωμανικές αρχές την τριετία 1915-1918. Υπήρξε ο προάγγελος του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Αρμένιοι, ένας πανάρχαιος χριστιανικός λαός της Εγγύς Ανατολής, μοιράζονταν μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην τσαρική Ρωσία ζούσαν κάτω από ένα σχετικά ανεκτικό καθεστώς (αν και δεν έλειπαν μαζικοί εκρωσισμοί), αλλά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υφίσταντο παντός είδους διωγμούς, όπως και οι άλλοι χριστιανικοί λαοί της αυτοκρατορίας (Έλληνες, Ασσύριοι κλπ).
Με την ανάδυση των εθνικισμών, ο Σουλτάνος τούς υποπτευόταν για αποσχιστικές τάσεις, ενώ και οι Ρώσοι, που εποφθαλμιούσαν εδάφη του «μεγάλου ασθενούς», υπέθαλπαν τις όποιες φιλοδοξίες τους. Έτσι, ο Αβδούλ Χαμίτ Β' δεν δίστασε να προβεί σε άγριους διωγμούς εναντίον των Αρμενίων της επικράτειάς του, με αποκορύφωμα τις σφαγές στο Σασούν (1894), τις μαζικές εκτελέσεις της διετίας 1895-1896, που στοίχισαν τη ζωή σε 300.000 Αρμενίους.
Η επικράτηση των Νεοτούρκων τον Ιούλιο του 1908, παρά τις αρχικές ελπίδες που γέννησε, δεν άλλαξε την κατάσταση για τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας. Αντί για τον σεβασμό των συνθηκών και την πραγμάτωση των μεταρρυθμίσεων, όπως είχε υποσχεθεί, το νέο καθεστώς προέβη σε νέους διωγμούς των Αρμενίων τον Απρίλιο του 1909 στα Άδανα και την ευρύτερη περιοχή της Κιλικίας.
Η συστηματική, όμως, εξόντωση των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο σουλτάνος και ο τσάρος βρέθηκαν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Το σχέδιο του Υπουργού Εσωτερικών, Ταλαάτ Πασά, μπήκε σε εφαρμογή στις 24 Απριλίου του 1915, με τη σύλληψη 250 επιφανών Αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι εκτελέστηκαν το ίδιο βράδυ. Η 24η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Μνήμης για την Αρμενική Γενοκτονία και τιμάται κάθε χρόνο από την Αρμενική διασπορά.
Αμέσως μετά άρχισαν ομαδικές σφαγές του αρμενικού λαού στην Ανατολική Μικρά Ασία. Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημα του Ταλαάτ στις 28 Απριλίου 1915 προς τους νομάρχες των περιοχών αυτών: «Αποφασίσθηκε να τεθεί τέρμα στο ζήτημα των Αρμενίων με εκτόπισίν τους στις ερήμους και την εξόντωση αυτού του ξενικού στοιχείου». Έως το 1918 πάνω από ενάμισυ εκατομμύριο Αρμένιοι έχασαν τη ζωή τους ή αναγκάστηκαν να εκπατριστούν.

Η γενοκτονία του 1915 παρέμεινε ατιμώρητη από τη διεθνή κοινότητα, παρότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως σύμμαχος των Κεντρικών Δυνάμεων, βρισκόταν στους ηττημένους του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Αδόλφος Χίτλερ τη χρησιμοποίησε ως παράδειγμα για να δικαιολογήσει το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα. «Ποιος μιλάει σήμερα για τον αφανισμό των Αρμενίων;» διερωτήθηκε το 1939.
Η Αρμενική Γενοκτονία ήταν εν γνώσει των Γερμανών, συμμάχων των Οθωμανών στον Μεγάλο Πόλεμο, οι οποίοι όμως επέβαλαν καθεστώς λογοκρισίας στην πατρίδα τους. Ο μόνος πολιτικός που προσπάθησε μάταια να καταγγείλει την εξόντωση των Αρμενίων ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Καρλ Λίμπκνεχτ, μετέπειτα ιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, στις 11 Ιανουαρίου 1916. Η ιστορική έρευνα έχει φέρει στο φως ντοκουμέντα ότι οι Γερμανοί ενθάρρυναν τους Οθωμανούς στην εξόντωση των Αρμενίων, επειδή τους θεωρούσαν προσκείμενους στους Ρώσους.
Μόλις το 2015 η Γερμανία υπαναχώρησε από τη σταθερή μέχρι τώρα άρνησή της να χρησιμοποιήσει τον όρο «γενοκτονία» για την εξόντωση των Αρμενίων από τους Οθωμανούς Τούρκους, υποκύπτοντας στις πιέσεις βουλευτών.«Η σφαγή των Αρμενίων πριν από 100 χρόνια υπήρξε γενοκτονία, το κλασικό παράδειγμα εθνοκάθαρσης, μαζικής καταστροφής και απέλασης», δήλωσε ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιοακίμ Γκάουκ, κατά την διάρκεια επιμνημόσυνης δέησης που έγινε σε ναό του Βερολίνου στις 23 Απριλίου.
Η Τουρκία, ως διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ποτέ δεν παραδέχτηκε τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Υποστηρίζει ότι επρόκειτο για μία επιχείρηση καταστολής κατά εκείνων των Αρμενίων, που είχαν συνεργαστεί με τις ρωσικές δυνάμεις εισβολής στην ανατολική Τουρκία και ότι οι νεκροί δεν ξεπερνούσαν τις 300.000. Η δήλωση συγγνώμης του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν προς τα εγγόνια των θυμάτων στις 23 Απριλίου του 2014, ίσως να είναι το προμήνυμα αλλαγής της στάσης της Άγκυρας.
Μέχρι το 2015, 25 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων (Αργεντινή, Βέλγιο, Καναδάς, Χιλή, Κύπρος, Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λιθουανία, Λίβανος, Ολλανδία, Πολωνία, Ρωσία, Σλοβακία, Σουηδία, Ελβετία, Ουρουγουάη, Βατικανό, Βενεζουέλα, Αρμενία, Αυστρία, Βολιβία, Τσεχία, Συρία) και διεθνείς οργανισμοί, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) ,το Συμβούλιο της Ευρώπης και η Κοινή Αγορά του Νότου (Mercosur). Τη Γενοκτονία των Αρμενίων έχουν αναγνωρίσει, επίσης, οι 43 από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ, τέσσερις περιοχές της Ισπανίας (Βασκωνία, Καταλονία, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ναβάρα), η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρειος Ιρλανδία από τη Μεγάλη Βρετανία και δύο περιοχές της Αυστραλίας (Νέα Νότιος Ουαλία και Νότια Αυστραλία).


ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/765#ixzz46jkCbVPF

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

"Όλη Νύχτα στο Πόδι" η Γαλλία. 'Ενα κίνημα γεννιέται

Διαδηλώσεις δυναμικές  έγιναν το περασμένο Σαββατοκύριακο σε πάνω από 50 πόλεις στη Γαλλία, το Βέλγιο,  τη Γερμανία και την  Ισπανία και 120.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν κατά της λιτότητας  , της παγκοσμιοποίησης, της αυξανόμενης ανισότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, και της σκληρής αντιμεταναστευτικής ευρωπαϊκής πολιτικής.

Το  κίνημα Nuit Debout (ή ‘Όλη Νύχτα στο Πόδι’) που σαρώνει τη Γαλλία τις τελευταίες εβδομάδες  ξεκίνησε ως διαμαρτυρία κατά της ανιεργατικής πολιτικής του κράτους και εξελίχτηκε  σε ένα κίνημα  αγανακτισμένων.

Το πρωί της Δευτέρας η αστυνομία εκκένωσε τον καταυλισμό στην Place de la Republique στο κέντρο του Παρισιού μετά από εφτά νύχτες αλλά οι διαδηλωτές είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν.

Αναφερόμενη στη γέννηση αυτού του κινήματος, η Angelique Chrisafis του Guardian γράφει από το Παρίσι:

" Ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου με μια ολονύκτια καθιστική διαμαρτυρία στο Παρίσι μετά τις πρόσφατες διαδηλώσεις φοιτητών και ενώσεων εργαζομένων κατά των αλλαγών του εργατικού νόμου που πρότεινε ο Φρανσουά Ολάντ. Αλλά το κίνημα και η ριζοσπαστική νυχτερινή του δράση γεννήθηκε μήνες νωρίτερα σε μια συνάντηση αριστερών ακτιβιστών στο Παρίσι.


Υπάρχει κάτι εδώ που δεν το έχω ξαναδεί στη Γαλλία –όλοι αυτοί οι άνθρωποι συμφωνούν μεταξύ τους και δίνουν ραντεβού εδώ κάθε βράδυ για να μιλήσουν και να ανταλλάξουν ιδέες- από το θέμα της στέγασης μέχρι τους μισθούς παγκοσμίως, τους πρόσφυγες, ό,τι θέμα μπορείτε να φανταστείτε. Κανείς δεν τους είπε να το κάνουν, δεν υπάρχουν οργανώσεις από πίσω –έρχονται από μόνοι τους."



Πηγή: pressenza.com

Έφυγε' από τη ζωή σήμερα το πρωί ο Γιάννης Βόγλης

Έφυγε' από τη ζωή σήμερα το πρωί ο Γιάννης Βόγλης

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Πέθανε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο στα 74 του χρόνια





Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο πέθανε τη Δευτέρα σε 74 ετών στο Μοντεβιδέο. Την περασμένη Παρασκευή εισήχθη στο νοσοκομείο λόγω καρκίνου του πνεύμονα. Από τη δημοσίευση του το 1971, το βιβλίο «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» έγινε κλασσικό δημιούργημα της πολιτικής λογοτεχνίας για την  Λατινικής Αμερικής. Το έργο του, μεταξύ των οποίων Η μνήμη της Φωτιάς (1986), έχει μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες.
Πριν γίνει ο κορυφαίος διανοούμενος της Αριστεράς της Λατινικής Αμερικής ,ο  Γκαλεάνο εργάστηκε , μεταξύ άλλων ως εργάτης σε εργοστάσιο, συντάκτης, ζωγράφος, δακτυλογράφος και αφηγητής.
Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής, δόθηκε στη δημοσιότητα, όταν ο Γκαλεάνο ήταν 31 και, όπως αναγνώρισε και μετά ο ίδιος συγγραφέας, εκείνη την εποχή δεν είχε επαρκή εκπαίδευση για να ολοκληρωθεί το έργο. Προσπάθησα να είναι ένα έργο της πολιτικής οικονομίας, μόνο που εγώ δεν έχω την απαραίτητη εκπαίδευση», είπε. "Δεν μετανιώνω που το έχω γράψει, αλλά είναι ένα βήμα που, για μένα, είναι πάνω", πρόσθεσε.
Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει τονίσει την  εμμονή του ως συγγραφέας λέει , « είμαι ένας συγγραφέας παθιασμένος με  την μνήμη,με την μνήμη για  το παρελθόν της Αμερικής και πάνω απ 'όλα της Λατινικής Αμερικής , της οικείας γης που καταδικάστηκε σε αμνησία . "

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ......

ΤΡΙΤΗ 19-4-2016 ΣΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ


Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

ΘΕΜΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ : ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ " ad vitam "



Το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου (1933)

«Στις ανατολικές ακτές της Κρήτης, απέναντι από την καταπράσινη κοιλάδα του Μιραμπέλου βρίσκεται ολομόναχο στο πέλαγος, βουλιαγμένο σε νεκρική σιγή, το νησί της Σπιναλόγκας. 700 μέτρα μακριά από τους ανθρώπους και εκατομμύρια μέτρα μακριά από την ανθρωπιά. Με το ενετικό τείχος να το φυλακίζει τριγύρω, γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν οι χανσενικοί της Ελλάδας. Η Αγία Γραφή στην Παλαιά Διαθήκη τους υποχρέωνε να φωνάζουν στους δρόμους ότι είναι λεπροί για να μην τους πλησιάζουν οι άλλοι άνθρωποι. Αργότερα τους φόρεσαν ρούχα με κουδούνια σαν τους αρλεκίνους για να τους ακούνε οι υγιείς και να απομακρύνονται. Σήμερα βρίσκονται απομονωμένοι στο ξερόβραχο αυτό ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό της γραφής ''μόνοι θέλουσι κατοικείν, έξωθεν του στρατοπέδου θέλει εστί η κατοικία αυτών''».
Αυτός είναι ο πρόλογος της ταινίας «Το νησί της σιωπής» που γυρίστηκε το 1956.
Πολλά έχουν γραφτεί για τη Σπιναλόγκα. Και όσο λειτουργούσε, και σήμερα. Στα γραπτά προστέθηκαν και οι εικόνες. Με αφορμή μια «επιτυχημένη» εμπορικά επιλογή να γυριστεί σίριαλ το μυθιστόρημα μιας Αγγλίδας με φόντο τη ζωή στη Σπιναλόγκα. Ενα σίριαλ που αξιοποιεί μια πολυδοκιμασμένη συνταγή. Σενάριο που να μην τρομάζει, αλλά ταυτόχρονα να συγκινεί με τον υπαινιγμό της ζοφερής πραγματικότητας, χαρακτήρες φτιαχτοί που μπορεί ο θεατής να ταυτιστεί μαζί τους και άλλους που τους απεχθάνεται. Και φυσικά ο απαραίτητος έρωτας, γύρω από τον οποίο εξελίσσεται όλη η ιστορία, ίντριγκες και οικογενειακές συγκρούσεις.
Δημοσιεύματα, ταινίες, σίριαλ, τηλεοπτικές εκπομπές. Ενα σωρό πράγματα έχουνε γραφτεί και ειπωθεί, χωρίς να δίνουνε στο σύνολό τους μια πραγματική εικόνα. Κάποιοι την είδανε πρόχειρα. Αλλοι κάνανε καλή δουλειά και δώσανε μια εικόνα της ζωής εκεί και της παραμόρφωσης του ανθρώπινου σώματος. Κοινός παρονομαστής η καταγγελία της απομόνωσης και του κοινωνικού ρατσισμού.
Tι ήταν πραγματικά η Σπιναλόγκα;












«Αυτό το νοσοκομείο - τι ντροπή! Τι ανακριβολογία!! - είναι εργατικό. Μόνον άποροι λεπροί είναι πεταμένοι εκεί. Οσοι έχουνε τον τρόπο τους είναι βολεμένοι κάπου αλλού, που υπάρχει δροσιά, πρασινάδα, νερό, στοργή και... σεντόνι νοσοκομείου.
Αυτοί που δουλέψανε σ' όλη τους τη ζωή, χωρίς να χορτάσουν ψωμί, βρίσκονται τώρα, στην αρρώστια τους, πεταμένοι σαν κοπριά, σε ένα κοπρόλακκο βρωμερό που λέγεται Σπιναλόγκα (...)
Δεν υπάρχει άραγες πιο κατάλληλο μέρος στον τόπο μας γι' αυτούς τους άρρωστους εργάτες; (...)
Υπάρχει. Νησιά ολάκερα είναι έρημα. Βουνά κατάφυτα, με γάργαρες βρύσες, πολλά (...).
Ο,τι είχανε τo πήραμε, το πιπιλίσαμε, το κάναμε... πανικά και τσιμέντα και λογής λογής εμπορεύματα.
Αυτό π' απόμεινε, το ξαντό, το ξεφτίδι είναι ο λεπρός. Τι χρειάζεται;».
Αυτά γράφει ο Θέμος Κορνάρος στα προλογικά «Δυο λόγια πιο μπροστά» της «Σπιναλόγκας» του (1933).
Είχε ζήσει ο ίδιος στο νησί και έδωσε ζωντανά και ρεαλιστικά τη μακάβρια εικόνα της διαβίωσης των λεπρών. Περιγράφει τη ζωή των λεπρών στον ξερόβραχο, που βασανίζονται από την αρρώστια τους και από την απανθρωπιά του κράτους και των εκπροσώπων του. Προσπαθεί να δώσει τη φωτογραφία της Σπιναλόγκας. Η αφήγηση σκληρή και σε τρομάζει μα αντιλαμβάνεσαι τον πόθο αυτών των ανθρώπων για ζωή. «Γιατί οι λεπροί της Σπιναλόγκας είναι κάτι παραπάνω από ζωντανοί: Οι πραγματικοί εχτιμητές της αξίας της ανθρώπινης Ζωής». Οπως ο ήρωάς του ο γερο - Μιχάλης, ένα τέταρτο ανθρώπου: «Μπορείς παιδί μου να νιώθεις τη γλώσσα σου να σαλεύει κι ας είναι μόνο ίσαμε τα δόντια κι όχι πάρα όξω; Είσαι ευτυχής! Αμ, το να θυμάσαι και να σκέβεσαι; τι είναι όλ' αυτά; Βλέπεις ομορφιές; Βλέπεις Ζωή;...». Γι' αυτό και ο Κορνάρος πετάει το βιβλίο «με οργή κατάμουτρα στον άνθρωπο που στέκεται στον γκρεμό της Ακρόπολης και βρίζει τη ζωή, με τα λόγια: ''Βαρέθηκα τη ζωή''».











«Τρίτος αχρείαστος»...
Από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές η περιγραφή του γάμου, που «δε μοιάζει με τους γάμους τ' άλλου κόσμου. Αλλιώτικος είναι όπως όλα τα άλλα». Η νύφη και ο γαμπρός, «ο ένας βάζει κεφάλαιο τα πόδια του κι ο άλλος τα χέρια και τα μάτια και συνεταιρίζονται, παντρεύονται (...) Φτάνει που τα κεφάλαια βρεθήκανε και δύο άνθρωποι μπορέσανε και φτιάξανε τουλάχιστο ένανε...». Η ευχή στους νεόνυμφους «Τρίτος αχρείαστος». Δηλαδή; «Α! Να, να... να σταματήσει η αρρώστια ως εκεί και να μην τους κλαδέψει ακατάστατα, για να μπορούνε να βοηθιούνται οι δυο τους. Γιατί αλλιώς θα βρούνε και τρίτο...».
«Προδότες της επιστήμης»...
Η αποξένωση της επιστήμης από το ρόλο που πραγματικά έχει, να υπηρετεί τον άνθρωπο. Και θέτει το ερώτημα στους γιατρούς: Στην υπηρεσία του λαού ή στην υπηρεσία των εκμεταλλευτών του λαού;
«Ας μου βρει ένα σημείο της ζωής του Σπιναλογκίτη, που να μην είναι βρισιά κι αγανάχτηση για το γιατρό, το σημερινό γιατρό - έμπορα του πολιτισμένου αιώνα μας...», γράφει στον πρόλογό του και συνεχίζει:
«Περάσετε κύριοι Γιατροί, που έχετε σχέσεις με το υπουργείο Υγιεινής, να πάρετε συχαρίκια γιατί δέχεστε να στέκεστε μουγγοί κι άπραχτοι, μπροστά σε τούτο τ' ομαδικό έγκλημα, επειδή φοβάστε να χτυπήσετε κατακέφαλα τον έμπορα, το μόνον επικίντυνον εχθρό της ανθρώπινης υγειάς...














Σας δίνω μέρος να πιαστείτε. Μπορεί να μου πείτε: "Μας κατηγοράς γιατί δε... βρήκαμε της λέπρας τη γιατρειά; Τι αφελής που είσαι!".
Μα μη βιάζεστε. Τέτοια απαίτηση δε μπορεί να έχει κανένας.
Για κείνο που σας κατηγορώ τόχετε καταλάβει πολύ καλά: Ποιες είναι οι προσπάθειες που κάματε μέχρι σήμερα, για να καλυτερέψετε τη ζωή του Σπιναλογκίτη; Για ν' απαλύνετε τους πόνους του, να γενείτε πραγματικοί φρουροί της ανθρώπινης υγείας;
Τι φταίτε σεις; Το κράτος φταίει; Σύμφωνοι. Αλλά πότε ακούστηκε μια διαμαρτυρία από μέρους σας εναντίον αυτής της ταχτικής του κράτους του ανθρωποκτόνου.
Ποτέ! Δαγκώνετε σα δουλόπρεπα σκυλιά ένα ξεροκόμματο που σας πετά και μόνο γι' αυτό νοιάζεστε σ' όλη τη ζωή. Πουλάτε την επιστήμη γι' αυτό το άθλιο ξεροκόμματο. Γι' αυτό και μόνο γίνεστε συνεργοί, σε ομαδικές εχτελέσεις. Ακολουθάτε τους στρατούς του την ώρα που πάνε να αλληλοσφαγούνε και περιμένετε τη σφαγή για ν' αρχίσετε να ...γιατρεύετε! "Στάσου να σφάξω τούτον εδώ το φαντάρο, να τονέ γιατρέψεις". Ετσι σου λέει το Κράτος στους πολέμους του.
Κι σεις στέκεστε! Πού είναι η αγανάχτηση του φρουρού της ανθρώπινης υγείας; Για το στραπάτσο αυτό που γίνεται σε βάρος ανθρώπινων υπάρξεων;
Κι εσείς σοφοί, πούχετε σχέση με τις χημικές ουσίες, πώς δε μιλήσατε ακόμα;













Αλλά, συγνώμη. Ξέχασα! Δε θα σας δίδουνε άδεια οι διευθυντές της μπαρουταποθήκης για να ασχοληθείτε σοβαρά με τα φαινόμενα του αίματου τ' ανθρώπου.
Χρειαζόμαστε οβίδες γιομάτες, τορπίλες, ασφυξιογόνα, κι έχετε πολλή δουλειά!... Συγνώμη!
Ολους εσάς η ιστορία η αυριανή μονάχα προδότες της επιστήμης, έμπορους της επιστήμης θα σας χαρακτηρίσει, αν όχι τίποτα χειρότερο».
Δυστυχώς, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο κατάντημα περιμένει και τον εργάτη σήμερα. Και το ίδιο επίκαιρο για ιατρική στην υπηρεσία του λαού και όχι εμπόρευμα, για γιατρούς που θα προσφέρουν υπηρεσίες στο λαό τους και όχι σε αυτούς που οδηγούν τους λαούς σε σφαγή.
Θύματα της ταξικής εκμετάλλευσης
Μετά την επιτυχία της σειράς οι εκδόσεις «Καστανιώτη» προχώρησαν στην έκδοση του έργου του Θέμου Κορνάρου μαζί με αυτό της Γαλάτειας Καζαντζάκη που διαδραματίζεται και αυτό στη Σπιναλόγκα και το οποίο εκδόθηκε νωρίτερα από αυτό του Κορνάρου (1914). Με επιλεγόμενα του γιου ενός γιατρού που επισκεπτόταν κάποιες φορές τη Σπιναλόγκα και τα οποία καμία σχέση δεν έχουν τόσο με το πνεύμα του Κορνάρου όσο και με το περιεχόμενο των κειμένων.
Στον Κορνάρο αυτό που αξίζει δεν είναι ο περίτεχνος λόγος (παρότι δεν υστερεί λογοτεχνικά). Δεν είναι αυτή η 
πρόθεσή του. Θέλει να δώσει μια ζωντανή απεικόνιση της πραγματικότητας και να αφυπνίσει τους εργάτες. Μια δυνατή περιγραφή που ξεχειλίζει από την αγάπη για τον άνθρωπο. Ο Μ. Λουκάκης βρίσκει την ευκαιρία, ξεκινώντας από κάποιες παιδικές μνήμες, να καταθέσει έναν προσωπικό στοχασμό και περισσότερο ενδιαφέρεται για το πώς θα το πει παρά γι' αυτό που θα πει. Η Σπιναλόγκα είναι το «Απέναντι» των παιδικών του χρόνων, «ένα ''Απέναντι'' λίαν παράξενο» και ο λεπρός: «Εκπληκτικά έκτοπος μόνο υπήρξε ο λεπρός. Σε μια παντοτινή και ασταμάτητη καραντίνα. Πέραν των ορίων της πόλης. Πέραν της γης που οικείται από την κανονικότητα και από την ανεμελιά και τη μικροψυχία της κανονικότητας. Ενα στεγνό, κατάστεγνο ''Απέναντι''. Κι αυτό είναι και το ανήκουστο θαύμα του.
 Αυτή είναι η - αδιαπέραστη από οτιδήποτε ευτελές και απλοϊκό - συνάφειά του με το πικρότατο μεν,
 αληθέστατο δε έδαφος του Είναι μας».
 Σαν και ο ίδιος να θέλει να «αποχαρακτηρίσει» το νησί, το έργο, «παρόμοια και η Σπιναλόγκα θα μείνει 
''κτήμαεσαεί'' των εκλάμψεών μας».
Για τον Κορνάρο οι Σπιναλογκίτες είναι θύματα της ταξικής εκμετάλλευσης που το αστικό σύστημα θέλοντας να τους ξεφορτωθεί αφού δεν έχει να κερδίσει τίποτα πλέον από αυτούς, τους πετά στον κοπρόλακκο. Και απευθύνεται κυρίως στους ανθρώπους της δουλειάς στον πρόλογό του:
«ΕΡΓΑΤΕΣ! Αυτό που θα δείτε, είναι το κατάντημα που περιμένει όλους μας, ύστερα απ' το ξάφρισμα της δύναμής μας αν δεν προλάβουμε να σηκώσουμε σιδερένια κι ανελέητη γροθιά».



   
Πηγή     http://workinform.blogspot.nl/2011/06/ad-vitam.html


Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Aigua de roses (Σε πότισα ροδόσταμο) - Maria del Mar Bonet (Blocked in G...

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ.....Ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ , ΓΝΩΣΤΗΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ....

   


Ήρθαν
ντυμένοι �φίλοι�
        αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
        Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν
        τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών
        την πάσα Υποταγή και Δύναμη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
        Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι�
        ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμέλιωσαν
        στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
        ξύλα και άλλα πλεούμενα
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα
        στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
        Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε�
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
        Έφτασαν
ντυμένοι �φίλοι�
        αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
        Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
        Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
        Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

                                                     Η'
        Ήρθαν
με τα χρυσά σιρίτια
        τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία!
Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας
        και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας
έφυγαν.
        �Γι' αυτούς� είπαν �ο καπνός της θυσίας
και για μας της φήμης ο καπνός
        αμήν.�
Και την ηχώ σταλμένη από τα περασμένα
        όλοι ακούσαμε και γνωρίσαμε.
Την ηχώ γνωρίσαμε και ξανά
        με στεγνή φωνή τραγουδήσαμε:
Για μας, για μας το ματωμένο σίδερο
        κι η τριπλά εργασμένη προδοσία.
Για μας η αυγή στο χάλκωμα
        και τα δόντια τα σφιγμένα ως την ώρα την ύστερη
ο δόλος και τ' αόρατο γάγγαμο.
        Για μας το σύρσιμο στη γης
ο κρυφός όρκος μες στα σκοτεινά
        των ματιών η απονιά
κι η ποτέ καμιά, καμιά ποτέ Ανταπόδοση.
        Αδελφοί μας εγέλασαν!
�Γι' αυτούς� είπαν �ο καπνός της θυσίας
        και για μας της φήμης ο καπνός
αμήν.�
        Αλλά συ μες στο χέρι μας το λύχνο του άστρου
με το λόγο σου άναψες, του αθώου στόμα
        θύρα της Παράδεισος!
Την ισχύ του καπνού στο μέλλον βλέπουμε

        της πνοής σου παίγνιο
και το κράτος και τη βασιλεία του!

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Nα την θυμόμαστε λοιπόν κι αυτήν την ημέρα!

Nα την θυμόμαστε λοιπόν κι αυτήν την ημέρα!
Το ετοιμόρροπο του Σαμή Μπέη


...7 Απριλίου 2016 ημέρα κατεδάφισης ενός σημαντικού κτιρίου
Της Ελένης Μπετεινάκη

Ένα ακόμη ετοιμόρροπο κτίριο, ένα ακόμα κομμάτι την πόλης που κρίθηκε τελείως επικίνδυνο  σε λίγο δεν θα υπάρχει πια. Μια σελίδα ιστορίας που κανείς τόσα χρόνια δεν νοιάστηκε πραγματικά. Θύμα γραφειοκρατίας; Ας κρατήσουμε αυτό  για να νοιώσουμε λιγότερο ένοχοι όλοι μας.
Δεν θέλω να σχολιάσω τίποτα παραπάνω παρά το  πόσο φταίω κι εγώ σαν πολίτης του Ηράκλειου που απλά θα παρακολουθήσω την σεμνή τελετή από τις μπουλντόζες να μεταμορφώνουν  μια γειτονιά σε … « καλύτερη», ίσως να πάρω κι ένα δυο φωτογραφίες κι ύστερα από τον καναπέ μου θα σκεφτώ πόσο πολύ άδικο ήταν! Αυτή είναι η πραγματικότητα όλων μας κυρίες και κύριοι. Τίποτα δε σώζεται πια, τίποτα!
Κι απλά στην κηδεία του κτηρίου του «Σαμή Μπέη το κονάκι , των περίφημων Επτά Μπαλτάδων»θα πω έναν ακόμα επικήδειο. Γράφτηκε πριν 2 χρόνια, όμως σήμερα πρέπει να ακουστεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Πρόβλεψη, ίδιες σκέψεις …ποιος ξέρει!
Έγραφα λοιπόν τότε τίτλο σε εκείνη την ιστορία: «Επτά Μπαλτάδες ...και το κονάκι  του Σαμή Μπέη που…ακόμα «ζει …!»
Σήμερα ο τίτλος αλλάζει:
Κάποτε ήταν εδώ… στους Επτά Μπαλτάδες το Κονάκι του Σαμή Μπέη!
Όταν ήμουν μικρή φοβόμουνα να περάσω από τούτο το στενό δρομάκι γιατί ήμουν σίγουρη πως κατοικούσαν φαντάσματα. Πως από στιγμής  σε στιγμή θα έβγαινε ένα Τούρκος με την χατζάρα του να με κυνηγήσει γιατί δεν είχα φάει όλο μου το φαγητό. Ιστορίες που μας έλεγαν για το ερειπωμένο κτίριο που κανένας δεν μας εξηγούσε σε ποιον ανήκε πια και γιατί ήταν εκεί …μόνο του!
Κι αργότερα μεγάλη πια σαν άρχισα να μαθαίνω σιγά σιγά την ιστορία της πόλης κατάλαβα…
Επτά Μπαλτάδες λοιπόν….Μια μεγάλη συνοικία,  ένα  ξεχωριστό κομμάτι  του Ηρακλείου με ένα όνομα που έχει ξεχαστεί… Ξεκινούσε από την σημερινή Πλατεία Ελευθερίας και προχωρούσε στις: Δούκος Μποφώρ, Eπιμενίδου, Μαλικούτη ,Ιδομενέως , Πασιφάης … Επτά Μπαλτάδες… Όμορφα σπίτια, όμορφοι κήποι κι όλα σε μια στιγμή ισοπεδωμένα σχεδόν από τον μεγάλο σεισμό. Βυζαντινό τείχος, πύλες, μακάσια, μάχες, πολιορκίες , πειρατές , ενετοί, Τούρκοι… Το Χουγκιάρ Τζαμισί ή ο Ναός του Αγίου Φραγκίσκου το σημερινό αρχαιολογικό Μουσείο κι εκείνο το κονάκι του Σαμή Μπέη. Ένα τούρκικο σπίτι  με τις δικές του ιστορίες όπως όλα τα κτίρια που ερειπωμένα πια, εγκαταλελειμμένα στο χρόνο, ετοιμόρροπα στέκουν επικίνδυνα συχνά για να μας θυμίζουν όλα εκείνα τα χρόνια που δεν τα ζήσαμε αλλά που πάντα  παρά τις δυσκολίες θα γοητεύουν. Είναι τούτη η γειτονιά Αριάδνης και Πασιφάης γωνία που από το 1895 διέμενε  η οικογένεια  του Παναγιώτη και της Μαρίας Αλεπουδέλη και εκεί που στα 1911 γεννήθηκε  ο ένας από τους γιούς τους, οΟδυσσέας Ελύτης.
Ήταν μια πλούσια συνοικία μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα. Λουλούδια κι αυλές γεμάτη, μυρωδιές και χρώματα. Παράξενο όνομα για γειτονιά κι η ιστορία λέει πως οι Επτά Μπαλτάδες ή Πέλεκες, τους τοποθέτησαν οι Τούρκοι στο ανατολικό μέρος του τείχους και ήταν σημεία των Επτά Ορτάδων ή Ταγμάτων που σκοτώθηκαν κατά τις εφόδους την περίοδο της πολιορκίας του Μεγάλου Κάστρου. Όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Πέλεκες αυτοί ήταν εκεί , σήμερα δεν υπάρχουν πια,  σώζονται  τέσσερεις που εκτίθενται στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης.
Γράφει ο Μανόλης Δερμιτζάκης στο «Παλιό Κάστρο »: «…Στα σοκάκια ετούτου του μαχαλά από την γωνιά του Κουργιαλίδη ως τους 7 Μπαλτάδες έστεκαν τα μεγάλα κονάκια με τα καφασωτά κιόσκια των Τούρκων Μπεΐδων και Αγάδων μαζί με τα μεγαλόσπιτα των φανίσημων Χριστιανοκαστρινών. Ανάμεσα στα σοκάκια ετούτα ήτανε και δύο προξενεία: Το Γαλλικό με πρόξενο τον Ρόζενμπουχ με το κοκκινωπό του γενάκι στο πηγούνι, μεγαλέμπορα στο Βεζύρ Τσαρσί, και το Ιταλικό με πρόξενο τον Ιταλό Κόρπι που ήταν και καθηγητής στο Καστρινό Γυμνάσιο παραδίδοντας εκείνο τον καιρό το μάθημα της Γαλλικής αν δεν κάνω λάθος. Το κάτω μέρος όλων των σοκακιών ετούτου του μαχαλά έφτανε εις το Μικρό Λιμάνι έχοντας πίσω τους το Εγγλέζικο τηλεγραφείο και τη Φραγκοεκκλησιά…».
Εδώ βρισκόταν και το ονομαστό λατινικό μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου, στην θέση του σημερινού Αρχαιολογικού Μουσείου, που στη διάρκεια των αιώνων μετατράπηκε σε στρατώνες και αποθήκες. Το λέγανε και  Χουγκιάρ - Τζαμισί, και ο Ιωάννης Κονδυλάκης γράφει για αυτό : «…εσώζοντο μέχρι προ ολίγων ετών τα μεγαλοπρεπή ερείπια. Το τζαμίον τούτο ήτο ο περίφημος μητροπολιτικός ναός των Δυτικών, όστις ήτο συγχρόνως και μονή των Φραγκισκανών ης υπήρξε τρόφιμος ο Κρής πάπας Αλέξανδρος Εʼ. Αναφέρεται δε ότι εις τον ναόν τούτον επετρέπετο εις τον ορθόδοξον κλήρον να ιερουργή άπαξ του έτους, αλλά τούτο δεν φαίνεται πιθανόν. Τα ερείπια εξηφανίσθησαν, των λίθων και των μαρμάρων χρησιμοποιηθέντων εις άλλας οικοδομάς, και μόνον η λαϊκή παράδοσις αναφέρει ακόμη οτι “εκεί ήτο μια εκκλησιά με εκατό μιά πόρταις”…».
Το κονάκι του Σαμή Μπέη στην σημερινή Ιδομενέως στο νούμερο 17, ονομαστό. Κτίσμα της βαλκανικής αρχιτεκτονικής, γράφει η Χρυσούλα Τζομπανάκη .Ήταν κτισμένο σε μεγάλο διαμπερές οικόπεδο με το σύστημα πτερυγίων. Είχε αυλές , πηγάδι, χαμάμ και ήταν λιθόκτιστο και φυσικά όπως όλα τα οθωμανικά κτίσματα με ψηλό μεγάλο πετρόχτιστο αυλόγυρο, πράγμα που φαίνεται ακόμα και σήμερα.
«…Η γειτονιά μας λεγόταν « Εφτά Μπαλτάδες… Απέναντι ακριβώς στην πόρτα μας υψωνόταν του Σαμή Μπέη το κονάκι. Πανύψηλοι τοίχοι το κυκλώνανε ένα γύρω και λίγο πιο κάτω από τη μεγάλη πόρτα του κονακιού υπήρχε ένα μικρό πορτάκι από όπου έμπαιναν και έβγαιναν οι υπηρέτριες του Μπέη και ένας φοβερός την θέαν Αράπης, που φορούσε ένα μικρό μάλλινο σκουφάκι στην κορφή του σγουρόμαλλου κεφαλιού του. Αν καμιά φορά τύχαινε να αντικρουστούμε μας γελούσε καλόκαρδα και άφηνε να φαίνεται ανάμεσα στα δύο του χείλια ένα απαίσιο μονάκριβο κατακίτρινο δόντι… Η μητέρα μου μας έστελνε από τη μεγάλη πόρτα του κονακιού. Μας άνοιγε μια όμορφη νεαρή δούλα με ξέσκεπο το γλυκό της πρόσωπο και αμέσως αντικρίζαμε ένα πελώριο τετράγωνο φωτεινό διάδρομο που στη μέση του είχε μια μαρμάρινη άσπρη σκάλα που φαινόταν να οδηγούσε στα πάνω πατώματα. Αριστερά είχε ένα άνοιγμα από όπου φαινόταν ένας απέραντος κήπος με σιντριβάνια και δεξιά μια πολύχρωμη τζαμαρία οδηγούσε στο ισόγειο του σπιτιού. Η δούλα προπορευόταν χτυπώντας τα μικρά της ξύλινα τσόκαρα και μεις καταχαρούμενοι, μα και με πολύ περιέργεια, την ακολουθούσαμε κρατώντας ο  ένας τον άλλο από το χεράκι. Μας έμπαζε σε μια πελώρια σάλα που είχε γύρω γύρω παράθυρα και σύντοιχα στα παράθυρα καναπέδες ατελείωτους με μαξιλάρες και μαξιλαράκια που έλαμπαν στα λευκά και κολλαρισμένα. Στη  μέση του καταφώτεινου αυτού σαλονιού ήταν μια στρογγυλή μαρμάρινη γούρνα γεμάτη νερό που μέσα του κολυμπούσαν χρυσόψαρα …Μετά μας έβγαζε στο θαυμαστό κήπο του σπιτιού που ήταν γεμάτος τριαντάφυλλα και γιασεμιά, μανόλιες και ιβίσκους. Τρία ψηλά σιντριβάνια πετούσαν ψηλά το νερό και ύγραιναν τους βασιλικούς και τις φτέρες που ήσαν γύρω – τριγύρω σε γλάστρες βαμμένες με κόκκινο ζωηρό χρώμα ..» (Μαρίκα Φρέρη)
Σήμερα στέκει μοναχό, ετοιμόρροπο, εγκαταλελειμμένο από ανθρώπους και πολιτεία. Το κοιτάς και σκέφτεσαι την ιστορία του, την πάλαι ποτέ ζωντάνια του, νοιώθεις πως ακόμα μπορεί και να μυρίζουν τα τριαντάφυλλα. Είδα ένα ποντίκι χθες βράδυ…Τρέχοντας, προσπαθούσε να περάσει την μεγάλη ξύλινη πόρτα στο Νο 17… Χαμογέλασα, σκέφτηκα πως τόσοι άνθρωποι χάνονται, τόσες ιστορίες ξεχνιούνται και τούτες οι πέτρες κάποια στιγμή προς όφελος κάποιου άλλου κτιρίου, δρόμου ή παρκινγκ  θα γίνουν και πάλι μια άμορφη μάζα …Μια ακόμη θύμηση  που υπάρχει σήμερα και μιλάει για τούτη την γειτονιά είναι μια ξύλινη πινακίδα που τοποθετήθηκε, προφανώς από κάποιον ιδιώτη και λέει :
Εφτά Μπαλτάδες, ονομασία περιοχής. Η ονομασία προήλθε από το ισχυρότερο φρούριο της ανατολικής Μεσογείου που άντεξε στην πιο παρατεταμένη πολιορκία που αναφέρει η παγκόσμια ιστορία 22 χρόνια! Τα εφτά γιανιτσαρικά τάγματα που πήραν μέρος στις μάχες έστησαν επάνω και δυτικά από τον  προμαχώνα τα σύμβολά τους, τους περίφημους Εφτά Μπαλτάδες…
Και σήμερα πια όλα είναι μόνο γράμματα σε βιβλία παλιά και καινούργια. Τίποτα δεν έμεινε από τότε… Τίποτα! Το τελευταίο απομεινάρι της Ιστορίας κατεδαφίστηκε ως άκρως επικίνδυνο για την δημόσια υγεία και …θύμηση!
Δεν ξέρω που θα κοιμηθούν απόψε τα ποντίκια και τα …φαντάσματα! Ξέρω πως έπρεπε τόσα  χρόνια να έχουμε όλοι κάνει κάτι για να μην ζήσουμε πάλι άλλη μια παράλογη κατεδάφιση!
Ας είναι η τελευταία, τι να πω …Κρίμα!

ΠΗΓΕΣ:
Χωρογραφία της Κρήτης, Ζαχαρία Πρακτικίδη, ΤΕΕΚ, 1983
Από όσα θυμούμαι το παλιό Κάστρο, Μανόλης Δερμιτζάκης, εκδ.Δοκιμάκης, 2008
Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου
Άγνωστες γωνιές στο Δήμο Ηρακλείου www.facebook.com/pages
history.heraklion.gr
zhtunteanagnostes.blogspot.gr
Το Ηράκλειο εντός των τειχών, Χρυσούλα Τζομπανάκη, 2000
Το Κάστρο μας, Μαρίκα Φρέρη, 1979
Χάνδαξ – Ηράκλειο, Ιστορικά σημειώματα Στεφ. Ξανθουδίδου, 1927

Nα την θυμόμαστε λοιπόν κι αυτήν την ημέρα!