Μερικές σκέψεις για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης που συζητήθηκε αυτές τις ημέρες στη Βουλή.

 

Την Παρασκευή 24 Οκτώβρη 2014 όσοι συμμετείχαμε στη συνεδρίαση της Βουλής ζήσαμε για άλλη μία φορά την πλήρη απαξίωση του κοινοβουλίου και τον εμπαιγμό των βουλευτών. Μέσα σε μία συνεδρίαση ζητήθηκε από τους βουλευτές να τοποθετηθούν σε σειρά εκπρόθεσμων τροπολογιών που κατατέθηκαν από την κυβέρνηση, απαξιώνοντας το ρόλο του βουλευτή. Ανάμεσα στις άλλες τροπολογίες κατατέθηκε και η γνωστή από το υπουργείο Οικονομικών σχετικά με τη ρύθμιση των ληξιπροθέσμων οφειλών, αλλά και πολλές άλλες -42 στον αριθμό – άσχετες με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο. Είναι προφανές ότι σοβαρή συζήτηση και επεξεργασία τόσο κρίσιμων ρυθμίσεων δεν μπορεί να γίνει με αυτές τις διαδικασίες και έτσι σαν ελάχιστη ένδειξη διαμαρτυρίας απέσυρα την ομιλία μου, γιατί δεν ήθελα να νομιμοποιήσω καθ’ οποιονδήποτε τρόπο τις άθλιες αυτές πρακτικές. Όμως επειδή τα ζητήματα του υπό εξέταση νομοσχεδίου είναι πραγματικά σημαντικά θεώρησα καλό να δημοσιευτούν κάποιες θέσεις σχετικά με το θέμα για την καλύτερη ενημέρωση όλων μας.

Αρχικά λοιπόν θα ήθελα να παρατηρήσω ότι, πριν στεγνώσει καλά καλά το μελάνι από όλα τα μνημονιακά νομοθετήματα που το δίδυμο των Ιαβέρηδων της πολιτικής ηγεσίας του ΥΔΜΗΔ έχει φέρει προς ψήφιση στη Βουλή των Ελλήνων ήρθε προς συζήτηση αυτές τις ημέρες μια από τις τελευταίες υπαλληλοκτόνες διατάξεις που έχουν την ευκαιρία να φέρουν στη Βουλή. Γιατί τι άλλο παρά υπαλληλοκτόνος είναι ένας Νόμος του οποίου η κύρια μέριμνα είναι πως θα «συλλάβει» απατεώνες, παραχαράκτες και πλαστογράφους;

Αλήθεια δεν γνωρίζει η πολιτική ηγεσία του ΥΔΜΗΔ ότι Διοίκηση δεν μπορεί να ασκηθεί με κυνήγι μαγισσών; Δεν γνωρίζει το κλίμα τρομοκρατίας που κυριαρχεί σε όλο το Δημόσιο; Δεν γνωρίζει ότι με όρους κοινωνικού αυτοματισμού το μόνο που έχει καταφέρει είναι να παραλύσει συνολικά η Διοίκηση; Δεν γνωρίζει, ότι το τέρας του νέου κύματος των απολύσεων στην κεντρική Διοίκηση αλλά και στην Αυτοδιοίκηση θα υποστελεχώσει πλήρως όλες τις βαθμίδες της Διοίκησης; Δεν γνωρίζει, ότι κατακαλόκαιρα εξαπολύθηκε ένα πραγματικό μπαράζ με αλλαγές στους Οργανισμούς των Υπουργείων που πέρα από την περικοπή δομών σύμφωνα με τους μνημονιακούς στόχους ως 40% μπερδέψε ανομοιογενείς δομές, καταστρέφοντας κυριολεκτικά υπηρεσίες όπως η Αρχαιολογική, που αποτελεί μια από τις παλιότερες του Ελληνικού Δημοσίου.

Με αυτές τις διατάξεις εκχωρούνται βασικοί τομείς σε ιδιωτικά συμφέροντα κι εν τέλει ούτε δημοσιονομικά οφέλη θα υπάρξουν καθώς τα προβλήματα που θα ανακύψουν σύμφωνα με όλους τους αρμόδιους φορείς, είναι βέβαιο, ότι θα είναι περισσότερα απ’ αυτά που υποτίθεται ότι θα επιλυθούν.

Υπάρχει βέβαια ανταπάντηση και την έχουμε ακούσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Η χρεωκοπία, οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, το υπερτροφικό κράτος, το πελατειακό κράτος κλπ. κλπ. Αλήθεια όλα αυτά ποιοι τα δημιούργησαν; Εξωγήινοι, όντα από άλλους πλανήτες; Όχι, τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν , όχι για πολύ ακόμα ελπίζω, δημιούργησαν το τέρας το οποίο υποτίθεται ότι τώρα εξανθρωπίζουν. Όμως το Δημόσιο δεν εκσυγχρονίζεται κυνηγώντας το ανθρώπινο δυναμικό μόνο. Η Ελληνική Διοίκηση είναι πλέον ή βέβαιον ότι χρειάζεται συνολική ανασυγκρότηση. Ανασυγκρότηση δομών, νοοτροπιών, πολιτικών τελικά αποφάσεων που θα κινούνται στη γραμμή της ριζοσπαστικής μετατροπής της πάνω σε σύγχρονα μοντέλα που θα οδηγούν σε Διοίκηση στην υπηρεσία των πολιτών και των αναγκών της κοινωνίας.

Η συγκυβέρνηση αντίθετα τι κάνει; Σημειώνω ορισμένα παραδείγματα. Σύμφωνα με το άρθρο 22 του νομοσχεδίου που ήρθε προς ψήφιση τροποποιείται το άρθρου 90 του Ν. 4172/2013. Είναι ο περίφημος Νόμος που έχει οδηγήσει χιλιάδες εργαζόμενους στο Δημόσιο τομέα στην ανεργία. Στην παράγραφο 2^α αναφέρεται ότι«Σε περίπτωση κατά την οποία υπάλληλος επανέρχεται στην υπηρεσία του λόγω εξαίρεσης από το καθεστώς διαθεσιμότητας, κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων της παρ. δ του άρθρου 90 του παρόντος καθώς και του άρθρου 41 του Ν. 4250/2014 όπως ισχύουν τη θέση τους στο καθεστώς της διαθεσιμότητας καταλαμβάνει ο αμέσως επόμενος υπάλληλος στους βαθμολογικούς πίνακες κατάταξης υπαλλήλων σε καθεστώς διαθεσιμότητας κατά κατηγορία και κλάδο».

Αναλυτικότερα, έστω ότι σε μια Υπηρεσία με 300 εργαζομένους η μνημονιακή πολιτική που πολλές φορές την υπερβαίνει κιόλας η σημερινή πολιτική ηγεσία του ΥΔΜΗΔ, έχει θέσει με κριτήρια αυθαίρετα κατά τη δική μας αντίληψη και αναξιοκρατικά το ήμισυ των εργαζομένων σε καθεστώς διαθεσιμότητας δηλαδή 150. Αν λοιπόν με βάση αυτή τη ρύθμιση ορισμένοι από τους 150 διαθέσιμους προσφύγουν και κερδίσουν, επιστρέφουν στην δουλειά τους κι αυτόματα οι υπόλοιποι –οι οποίοι θυμίζω με τα «αξιοκρατικά» κριτήρια της διαθεσιμότητας – κινητικότητας- θεωρούνται ικανοί και άξιοι να παραμείνουν, πέφτουν στον καιάδα της ανεργίας γιατί πρέπει να πιαστούν οι αριθμητικοί στόχοι. Για άλλη μία φορά λέμε στους κυρίους του ΥΔΜΗΔ, οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Αλήθεια αν κερδίσουν οι 150 «χειρότεροι» από το παράδειγμά μας οι 150 άριστοι πρέπει να γίνουν διαθέσιμοι για να βγουν τα νούμερα; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι με τέτοιου είδους διατάξεις θα εκσυγχρονιστεί το Δημόσιο; Αντίθετα έτσι καταστρέφεται και δημιουργείται γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας και εργασιακής ομηρίας

Υπάρχουν όμως κι άλλες ρυθμίσεις όπως η παρ. 5 του άρθρου 28, ειδικά όσον αφορά τη συνταξιοδότηση υπαλλήλων. Θέλουν να μας πείσουν, ότι είναι κοινωνικά δίκαιο και αποτελεσματικό, σε περίπτωση που διαπιστωθεί μη γνήσιος τίτλος σπουδών για κάποιον μετά από 35 χρόνο εργασίας, ότι θα ανακληθεί η πράξη διορισμού του. Γνωρίζω πως το ζήτημα είναι κοινωνικά ευαίσθητο και κανείς δεν μπορεί να επικροτήσει την παρανομία. Αλλά πρέπει να ξέρουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πως όταν ακούμε για συναλλαγές –οι οποίες πράγματι υπήρξαν κατά το παρελθόν- δεν πρέπει να αναρωτηθούμε; Κάποιοι φτωχοδιάβολοι μόνοι τους συναλλάχθηκαν; Δεν υπήρξαν πολιτικοί που έταξαν και εξαγόρασαν ψήφους με αντάλλαγμα έναν διορισμό; Δεν υπάρχουν ευθύνες υψηλόβαθμων διοικητικών παραγόντων που έκαναν τα στραβά μάτια σε τέτοιου είδους παρατυπίες; Και που ανήκουν όλοι αυτοί; Στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει κυβερνήσει; Τον καθρέφτη του πρέπει να κυττάξει το αμαρτωλό πολιτικό προσωπικό του παρελθόντος και του παρόντος και ως άλλος Ντόριαν Γκρέυ της πολιτικής ας μην αναρωτιέται για το γερασμένο είδωλο που βλέπει. Τελικά όπως έστρωσε θα κοιμηθεί.

Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρουσίαση των προβλημάτων που παρουσιάζει κάθε μνημονιακή διάταξη που εισάγεται προς ψήφιση στη Βουλή, θα ήθελα να σημειώσω μόνο τις καινοφανείς αλλαγές που φέρνει στο τοπίο των πνευματικών δικαιωμάτων άλλο ένα άρθρο του συγκεκριμένου νομοσχεδίου. Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στο άρθρο 11 που νομοθετεί το δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης πολιτιστικών πόρων από ιδιωτικές εταιρείες, ειδικά πολιτιστικών πόρων που ενυπάρχουν σε βιβλιοθήκες ακόμα και των Α.Ε.Ι., αρχείων και μουσείων. Η ρύθμιση είναι πραγματικά επικίνδυνη ακόμα κι αν παρουσιάζεται σαν υποχρεωτική ενσωμάτωση κοινοτικής οδηγίας στο εθνικό δίκαιο. Οι ίδιοι οι συντάκτες του νομοσχεδίου αναγνωρίζουν ότι πρέπει να αποφεύγονται οι αποκλειστικές συμφωνίες μεταξύ φορέων του Δημοσίου με ιδιώτες εταίρους, αλλά όταν πρόκειται τάχα για λόγους δημοσίου συμφέροντος αυτές επιτρέπονται. Αλλά αλήθεια τι ορίζεται στο ίδιο κείμενο ως λόγος δημοσίου συμφέροντος; Η δυνατότητα ορισμένων ιδιωτών μόνο όταν έχουν οικονομικό όφελος να μπορούν να εκμεταλλεύονται ψηφιοποιημένους πολιτιστικούς πόρους. Η άκριτη ιδιωτικοποίηση των πολιτιστικών αγαθών με αυτή τη διάταξη νομίζω ότι φτάνει στο αποκορύφωμά της. Σε μία κανονική κοινοβουλευτική διαδικασία και όχι με συνθήκες εξπρές, πραγματικά θα έπρεπε κάποιος από τη κυβέρνηση να μας απαντήσει. Από πότε το κέρδος κάποιων ιδιωτών – συνήθως ημετέρων- θεωρείται λόγος δημοσίου συμφέροντος; Αλλά ακριβώς επειδή αυτές οι απαντήσεις είναι δύσκολες η κυβέρνηση προτίμησε τον εύκολο αντικοινοβουλευτικό δρόμο της «ταχύρυθμης» ψήφισης νόμων και τροπολογιών.

Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συναινέσει και στο περιεχόμενο αλλά και στη διαδικασία που ακολουθήθηκε, αλλά επειδή δεν αρκεί μόνο η κατάδειξη αυτών των άθλιων πρακτικών, υπενθυμίζω τη δέσμευσή μας για την κατάθεση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου ριζικής ανασυγκρότησης του Δημοσίου, στους άξονες της αξιοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης όπως προκύπτει μέσα από ένα ευρύ δημοκρατικό διάλογο με τους εργαζόμενους και την ελληνική κοινωνία ευρύτερα.