Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Fabrizio De Andrè - Il bombarolo







Η απάντησή μου στα σαββατιάτικα πρωινάδικα και τις αναλύσεις τους.........

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

«Τό δέ τήν πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν ούτ’άλλου των κατοικούντων ενταύθα…»



3/05/1453… Ο Μωάμεθ Β” προτείνει στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να εγκαταλείψει την Πόλη με ανταλλάγματα, αλλά ο αυτοκράτορας αρνείται.
ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αρνήθηκε να συνθηκολογήσει και να παραδώσει εθελοντικά τη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης στους εχθρούς, έστω κι αν έβλεπε την επερχόμενη καταστροφή. Αρνήθηκε επίσης να εγκαταλείψει την πόλη, όπως του συνιστούσαν οι συγκλητικοί και ο πατριάρχης. «Μπορεί η απομάκρυνσή μου να είναι ευνοϊκή για μένα», απάντησε, «μου είναι όμως αδύνατο να φύγω. Πώς να αφήσω τις εκκλησίες του Κυρίου μας και το θρόνο και το λαό μου σε τέτοιο κακό;».
O θάνατος του Ιωάννη Η” βρήκε τόν Κωνσταντίνο στό Μυστρά. Εκεί εστέφθη ως «Κωνσταντίνος ΙΑ” Αυτοκράτωρ Ρωμαίων», στίς 6 Ιανουαρίου 1449.
H στέψη έγινε στόν Κωνσταντίνο καί όχι στόν ανάξιο καί καιροσκόπο Δημήτριο, ύστερα από επιμονή της μητέρας τους, Έλενας Δραγάση, η οποία είχε προηγουμένως στείλει τόν Γεώργιο Σφρατζή στόν σουλτάνο Μουράτ γιά νά ζητήσει τήν έγκρισή του. Ο Κωνσταντίνος είχε γεννηθεί στίς 9 Φεβρουαρίου 1404 καί ήταν ήδη 45 ετών. Είχε παντρευτεί τό 1428, στό κάστρο του Χλεμουτσίου της Γλαρέντζας, τήν Θεοδώρα, κόρη του Φράγκου ηγεμόνα Τόκκο, αλλά η άτυχη κοπέλα πέθανε ένα χρόνο μετά στό Σανταμέρι Αχαΐας. Τό 1441 ξαναπαντρεύτηκε τήν Αικατερίνη, κόρη του Λατίνου άρχοντα της Λέσβου Γατελούζου, αλλά κατά τήν διάρκεια της πολιορκίας, από τούς Τούρκους, του Παλαιοκάστρου της Λήμνου, η Ιταλίδα πριγκίπισσα, η οποία κυοφορούσε τό παιδί του Κωνσταντίνου, πέθανε σύμφωνα μέ τόν Schlumberger από τόν τρόμο της. Ατυχος λοιπόν ο Κωνσταντίνος σέ όλες τίς φάσεις της ζωής του. O τελευταίος αυτοκράτορας της Ελληνικής Αυτοκρατορίας παρελήφθη υπό καταλανικών πλοίων, δυστυχώς τό βυζαντινό ναυτικό ήταν ανύπαρκτο, καί εισήλθε στήν Κωνσταντινούπολη στίς 12 Μαρτίου 1449, εν μέσω επεφημιών από τό πλήθος των χριστιανών κατοίκων. Τό Ελληνικό κράτος τό αποτελούσε τότε μόνο η Βασιλεύουσα, μέ πληθυσμό λιγότερο από εκατό χιλιάδες κατοίκους, η πόλη της Σηλυμβρίας, η Πέρινθος, η Μεσημβρία, οι Επιβάτες καί η Αγχίαλος στήν Θράκη, μερικά νησιά του Αιγαίου καί η Πελοπόννησος, τήν οποία τήν μοιράζονταν οι δεσπότες Δημήτριος καί Θωμάς πού σπαταλούσαν τόν καιρό τους φιλονικώντας ο ένας μέ τόν άλλον.
Τό 1451 πέθανε ο Μουράτ καί τόν διαδέχθηκε στό θρόνο ο γιός του Μωάμεθ Β’. Ο Μωάμεθ ήταν μόλις 21 ετών, η μητέρα του ήταν χριστιανή σκλάβα καί έτσι γνώριζε ελληνικά εκτός από τουρκικά καί αραβικά, ενώ ήταν γνώστης της ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η μόνη σκέψη πού απασχολούσε τόν νέο σουλτάνο ήταν η κατάκτησις της Κωνσταντινουπόλεως, της βασιλίδος των πόλεων, τήν οποία είχαν πολιορκήσει ματαίως ο πατέρας του, Μουράτ καί ο παππούς του, Βαγιαζήτ. Σύμφωνα μέ τόν Σλουμβερζέ, τόν μεγαλύτερο βυζαντινολόγο πού έζησε στίς αρχές του 20ου αιώνα καί έγραψε χιλιάδες σελίδες γιά τήν ιστορία του Βυζαντίου:
«…χαρακτηριστικόν του μεγάλου εκείνου στρατηλάτου ήτο παράδοξον κράμα της απηνούς ωμότητος Τούρκου ηδυπαθούς καί φανατικού, καταστροφέως ανοικτίρμονος απάντων των εχθρών της ιδίας αυτού θρησκείας άνευ διακρίσεως ηλικίας καί φύλου καί παραδόξου ζήλου υπέρ τινών ζητημάτων φιλισοφικών, θεολογικών καί καλλιτεχνικών. Ωφειλε δέ βεβαίως τάς ιδιότητας ταύτας καί τήν μεγάλη αυτού νοημοσύνην, προσόντα άλλως σπάνια παρά τή τουρκική φυλή, εις τήν καταγωγή της μητρός, ήτις ήτο δούλη, πιθανώτατα έλκουσα τό γένος εκ Χριστιανών.»
Ο Μωάμεθ ανακυρήχθηκε σουλτάνος στήν οθωμανική πρωτεύουσα, τήν Αδριανούπολη (Εριδνέ), καί αμέσως διέταξε νά ταφή μεγαλοπρεπώς στήν Προύσα, ο προκάτοχός του Μουράτ. Αφού, ακολουθώντας τό οθωμανικό έθιμο, στραγγάλισε τά αδέλφια του, διατήρησε στίς θέσεις τους τόν μεγάλο βεζύρη Χαλίλ πασσά καί τόν άλλο ευνοούμενο του πατέρα του Ισαάκ πασσά. Κατόπιν στράφηκε στούς αντιπάλους του ηγεμόνες καί κυρίως αυτόν της Καραμανίας, γιά νά απαλλαγεί από τούς εσωτερικούς εχθρούς καί νά ασχοληθεί απρόσκοπτα μέ τά μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Όλα τά τότε γνωστά έθνη έσπευσαν νά αποστείλουν πρέσβεις γιά νά συγχαρούν τό νέο ηγεμόνα. Μεταξύ των απεσταλμένων ήταν αυτοί των δύο κατ’όνομα αυτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως καί Τραπεζούντος, των δεσποτών της Πελοποννήσου, του Σέρβου κράλη Γεωργίου Βράνκοβιτς, των ηγεμόνων της Λέσβου Γατελούζων, των Γενουατών της Χίου καί του Γαλατά, των ιπποτών της Ρόδου καί πολλών άλλων.
Τελευταίες ημέρες
Διανύουμε τίς τρείς τελευταίες μέρες ζωής της Ελληνικής Κωνσταντινούπολης. Οι Τούρκοι ετοιμάζουν τήν μεγάλη έφοδο καί κάθε βράδυ ανάβουν χιλιάδες φωτιές στό αχανές στρατόπεδό τους γιά νά ενσπείρουν τρόμο στίς καρδιές των αμυνομένων, ενώ παράλληλα μέ τά τύμπανα ακούγονται κραυγές μέχρι τό πρώτο φως της ημέρας. Ο σουλτάνος κάνει τήν τελευταία απόπειρα γιά διαπραγματεύσεις καί στέλνει τόν Ισμαήλ Χαμουζά πασσά, αφέντη της Σινώπης καί της Κασταμονής ο οποίος είχε καλές σχέσεις μέ τόν Παλαιολόγο, γιά νά του ζητήσει νά δεχτεί τούς όρους
Ο Δούκας μας έσωσε τήν στιχομυθία:
- Iσμαήλ:
«Γίνωσκε ότι απηρτίσθησαν τά πάντα πρός τήν γενικήν έφοδον, ήν θέλομεν νυν επιχειρήσει αφιέμενοι τήν έκβασιν τω Θεώ. Τί λέγεις; εκχωρείς εκ της πόλεως απερχόμενος όπου βούλεσαι μετά των σων αρχόντων καί των υπαρχόντων αυτοίς, καταλείπων τόν δήμον αζήμιον καί παρ’ημών καί παρά σου, ή επιμένεις εις τήν αντίστασιν, δι’ης σύ τε καί οι μετά σου θέλετε απολέσει σύν τη ζωή τά υπάρχοντα, οι δέ άλλοι κάτοικοι αιχμαλωτευθέντες θέλουσι διασπαρή εν πάση γή;»
- Κωνσταντίνος:
«Έχε τά αφ’ημών αρπαγέντα αδίκως φρούρια καί γήν, ως δίκαια, όρισε τόν πληρωτέον σοι ετήσιον φόρον ανάλογον πρός τούς πόρους ημών καί άπελθε εν ειρήνη. Τό δέ τήν πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν ούτ’άλλου των κατοικούντων ενταύθα, κοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μή φειδόμενοι της ζωής ημών.»
Νά καί απάντηση του Παλαιολόγου σέ ελεύθερη απόδοση από τό Νίκο Καζαντζάκη: » Αν θες ειρηνικά να πορευτείς μαζί μας, των Μουσουλμάνων βασιλιά, χαρά μεγάλη σε μένα, στους αρχόντους, στο λαό μου. Κι άκου: τα κάστρα και τη γής που μ’άρπαξες, το πλήθιο το ψυχομέτρι που μου σκλάβωσες, τα σβήνουμε απ” την παλιά κληρονομιά μας, χαρισμά σου. Κι ακόμα φόρο εγώ θα σου πλερώνω κι όλες σου τις ανομιές και τις ντροπές θα τις ξεχάσω, να τραβηχτείς μονάχα ειρηνικά απ” την Πόλη. Και μη γυρεύεις ό,τι μια ψυχή γενναία και περήφανη ποτέ δε θα δεχτεί να δώσει. Πιο πάνω απ΄ τη ζωή η τιμή θρονιάει του ανθρώπου κι ομόγνωμα όλοι μας και λεύτερα καρατώντας στα χέρια το σταυρό και τ΄ άρματα, απαντούμε: Δεν παραδίνουμε την Πόλη, τη ζωή μας πήραμε απόφαση να δώσουμε, απροσκύνητα για λευτεριά στο χώμα ετούτο πολεμώντας. Καλός για τ΄ ακριβό χατήρι της κι ο Χάρος.»
O σουλτάνος όταν άκουσε τήν περήφανη απάντηση του Παλαιολόγου συγκάλεσε συμβούλιο μέ όλους τούς Οθωμανούς αξιωματούχους, στρατηγούς καί βεζύρηδες γιά νά αποφασίσουν περί του πρακτέου. Ο μέγας βεζύρης Χαλήλ πασσάς, ο οποίος θεωρείται ότι χρηματίζοταν από τούς Ρούμ καί ο οποίος εξ αρχής ήταν αντίθετος μέ τήν πολιορκία, μίλησε πρώτος καί πρότεινε τήν αποχώρηση του στρατού, διότι η Πόλις άντεχε καί πολλοί στρατιώτες του σουλτάνου είχαν χάσει τήν ζωή τους, χωρίς νά καταφέρουν τίποτα. Μπορούσε δέ αυτή η κατάστασις νά προκαλέσει σταυροφορία εκ μέρους της Δύσης καί νά χρειαστεί νά αντιμετωπίσουν τόν φοβερό ουγγρικό στρατό του Ουνυάδη ή τόν παντοδύναμο στόλο της Βενετίας. Τόν λόγο πήρε ο νεώτερος Ζαγανός πασσάς ο οποίος εκπροσωπώντας τούς νεώτερους αξιωματικούς παρότρυνε τόν σουλτάνο γιά τήν μεγάλη επίθεση. Υπενθυμίζοντας τήν διχόνοια των χριστιανικών κρατών υποστήριξε ότι από τούς Ευρωπαίους δέν θά έφτανε ποτέ βοήθεια. Τά δέ τείχη είχαν καταρεύσει σέ τρία τουλάχιστον σημεία καί οι αμυνόμενοι είχαν φτάσει στά όρια της αντοχής τους. Τήν ένθερμη ομιλία τήν χειροκρότησε ο Τουραχάν πασσάς, Έλληνας στήν καταγωγή, ο αρχιευνούχος, ο μέγας σεΐχης Ακ-Σεμζεδίν εφένδης, ο ουλεμάς Αχμέτ Κουράνης καί πολλοί άλλοι. Ο Μωάμεθ αναθάρρησε καί ανήγγειλε ότι σέ τρείς μέρες θά γινόταν η μεγάλη έφοδος. Αμέσως διέταξε τόν Ζαγανό πασσά νά προετοιμάσει τόν στρατό καί ειδικά τό σώμα των γενίτσαρων.
Κυριακή, 27 Μαΐου 1453. Ο νεαρός καί ακούραστος σουλτάνος ξύπνησε νωρίς, πήρε τή συνοδεία του καί άρχισε νά διατρέχει ολόκληρο τό στρατόπεδο, από τόν Κεράτιο εως τήν Προποντίδα. Οργάνωσε όλες τίς λεπτομέρειες της επίθεσης η οποία θά γινόταν από όλα τά μέρη των τειχών, ενώ ακόμα καί ο στόλος θά προσέγγισε τά θαλάσσια τείχη γιά νά απασχολεί τούς εκεί αμυνόμενους. Διαρκώς ενθάρρυνε τούς στρατιώτες του, οι οποίοι τόν επεφημούσαν: «Αλλάχ Ιλαλλάχ Μωχαμέτ Ρουσολαλλάχ», δηλαδή «υπάρχει μόνο ένας θεός καί ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του.» Κάθε Οθωμανός μαχητής έπαιρνε τή θέση του καί υποχώρηση ή λιποταξία ισοδυναμούσε μέ θάνατο. Ο βομβαρδισμός συνεχιζόταν ακατάπαυστα μαζί μέ τίς προεργασίες της εφόδου. Τό βράδυ άναψαν στό τουρκικό στρατόπεδο χιλιάδες φωτιές οι οποίες συνοδεύοταν από ισάριθμες κραυγές καί αλλαλαγμούς παγώνοντας τίς καρδιές των αμυνομένων. Ο Μωάμεθ βρισκόταν στή σκηνή του, απέναντι από τό Μυρίανδρο καί τό Μεσοτείχιο, περιτριγυρισμένος από τούς αγαπημένους του γενίτσαρους οι οποίοι ήταν περίπου δώδεκα χιλιάδες. Συγκάλεσε πάλι σέ συμβούλιο τούς στρατηγούς, τούς χιλίαρχους, τούς ναυάρχους, τούς πασσάδες καί τούς βεζύρηδες καί τούς απηύθυνε τόν παρακάτω λόγο όπως μας τόν σώζει ο αυτόπτης μάρτυρας Κριτόβουλος:
«Γενναίοι άντρες καί φίλοι, σας κάλεσα όχι μόνο γιά νά σας θυμήσω γιά τούς αγώνες πού κάναμε καί τούς κινδύνους πού περάσαμε γιά νά αποκτήσουμε όλα αυτά τά αγαθά, αγώνες στούς οποίους επιδείξατε ανδρεία καί τόλμη, αλλά σας κάλεσα γιά νά σας υπενθυμήσω γιά τόν απέραντο πλούτο πού μάς περιμένει σέ αυτή τήν πόλη. Πλούτο πού βρίσκεται στό παλάτι του βασιλιά, στά μέγαρα των πλούσιων αλλά καί στίς εκκλησίες καί στά μοναστήρια. Όλα τά ιερά κειμήλια πού είναι φτιαγμένα από χρυσό καί ασήμι, όλοι οι πολύτιμοι λίθοι καί τά μαργαριτάρια, τά έπιπλα καί τά πολυτελή σπίτια θά γίνουν δικά σας.
Έπειτα ακολουθούν ακόμα ωραιότερα αγαθά. Γυναίκες ωραιότατες, παρθένες έτοιμες γιά γάμο, ευγενείς κυρίες, νεότατα αγόρια καί κορίτσια, όλα αυτά θά γίνουν δικά σας γιά νά τά γευτείτε καί νά τά απολαύσετε, ενώ όσους αιχμαλώτους πιάσετε θά τούς έχετε ή δούλους ή θά τούς πουλήσετε γιά νά κερδίσετε καί άλλα χρήματα. Καί δέν είναι μόνο αυτά. Αποκτούμε τήν ενδοξότερη πόλη των Ρωμιών, βασιλεύουσα όλης της Οικουμένης, μέ τά ωραιότερα κτίσματα πού έχουν φτιαχτεί ποτέ. Μέ αυτή τήν πόλη θά γίνουμε παντοδύναμοι καί ενδοξότεροι.
Οι αμυνόμενοι είναι ολιγάριθμοι καί άπειροι στόν πόλεμο ενώ εμείς είμαστε μεγάλο πλήθος καί οι καλύτεροι μαχητές του κόσμου. Αυτοί είναι κουρασμένοι καί άϋπνοι ενώ εμείς ξεκούραστοι καί χορτασμένοι από φαΐ καί ύπνο. Εσύ Χαμουζά μέ τόν στόλο σου θά περικυκλώσεις τά θαλάσσια τείχη καί θά βάλλεις διαρκώς από τά καταστρώματα των πλοίων, εσύ Ζαγανέ πέρασε τήν ξύλινη γέφυρα καί μέ τά πλοία νά επιτεθείς στά τείχη του Κερατίου, εσύ Καρατζά νά διαβείς τήν τάφρο καί μέ κλίμακες νά προσπαθήσετε νά ανέβετε στά τείχη, ομοίως καί εσείς Ισαάκ καί Μαχμούτ, ενώ εμείς Χαλίλ θά επιτεθούμε στήν κοιλάδα του Λύκου, στή μέση του τείχους όπου τά ρήγματα είναι πού μεγάλα.»
 Διαφορετική ήταν η ατμόσφαιρα εντός των τειχών. Ο Λεονάρδος μας πληροφορεί γιά τίς αναρίθμητες λιτανείες των εικόνων καί των λειψάνων των αγίων εκ μέρους των πιστών. Πλήθη από γέροντες, γυναίκες καί παιδιά μέ δάκρυα στά μάτια προσεύχονταν καί έψελναν αδιάκοπα, ακολουθώντας μέ γυμνά πόδια τούς ιερείς, ορθοδόξους καί καθολικούς, κατά μήκος των τειχών, οι οποίοι περιέφεραν τίς εικόνες καί ιδιαίτερα τήν θαυματουργή εικόνα της Οδηγήτριας. Ο βασιλεύς εκάλεσε όλους τούς Ελλήνες καί Ιταλούς ευγενείς, στρατιωτικούς καί πολιτικούς αρχηγούς. Η σκηνή υπήρξε επιβλητική καί ο λόγος του Κωνσταντίνου, όπως σώθηκε από τόν πιστό του φίλο Φρατζή, θά μείνει στήν ιστορία ως ένα ηθικό δίδαγμα γιά τήν στάση των εντίμων καί ηρωϊκών αντρών. Ο λόγος ήταν αντάξιος του Ομηρικού «Υπέρ βωμών καί εστιών», αντάξιος του Λεωνίδα καί των 300 Σπαρτιατών μέ τό «Μολών Λαβέ» καί τό «Ο ξείν αγγέλειν Λακαιδεμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», αντάξιος των λόγων του Πλάτωνος «Μητρός τε καί Πατρός καί των άλλων προγόνων απάντων τιμιοτέρων εστί πατρίς»:
«… παρακαλώ υμάς ίνα στήτε ανδρείως και μετά γενναίας ψυχής, ως πάντοτε έως του νυν εποιήσατε, κατά των εχθρών της πίστεως ημών. Παραδίδωμι δε υμίν την εκλαμπροτάτην και περίφημον ταύτην πόλιν και πατρίδα ημών και βασιλεύουσαν των πόλεων. Καλώς ουν οίδατε, αδελφοί, ότι διά τέσσαρά τινα οφειλέται κοινώς εσμέν πάντες ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν μάλλον ή ζήν· πρώτον μεν υπέρ της πίστεως ημών και ευσεβείας, δεύτερον δε υπέρ της πατρίδος, τρίτον δε υπέρ του βασιλέως ως χριστού κυρίου, και τέταρτον υπέρ συγγενών και φίλων. Λοιπόν, αδελφοί, εάν χρεώσταί εσμεν υπέρ ενός εκ των τεσσάρων αγωνίζεσθαι έως θανάτου, πολλώι μάλλον υπέρ πάντων τούτων ημείς, ως βλέπετε προφανώς, και εκ πάντων μέλλομεν ζημιωθήναι.
Εάν διά τα εμά πλημμελήματα παραχωρήσηι ο θεός την νίκην τοις ασεβέσιν, υπέρ της πίστεως ημών της αγίας, ήν Χριστός εν τωι οικείωι αίματι ημίν εδωρήσατο, κινδυνεύομεν· ό εστι κεφάλαιον πάντων. Και εάν τον κόσμον όλον κερδήση τις και την ψυχήν ζημιωθή, τι το όφελος; Δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως υστερούμεθα και την ελευθερίαν ημών. Τρίτον βασιλείαν την ποτέ μεν περιφανή, νυν δε τεταπεινωμένην και ωνειδισμένην και εξουθενωμένην απωλέσαμεν, και υπό του τυράννου και ασεβούς άρχεται. Τέταρτον δε και φιλτάτων τέκνων και συμβίων και συγγενών υστερούμεθα.
Αυτός δε ο αλιτήριος ο αμηράς πεντήκοντα και επτά ημέρας άγει σήμερον αφ’ ού ημάς ελθών απέκλεισεν και μετά πάσης μηχανής και ισχύος καθ’ ημέραν τε και νύκτα ουκ επαύσατο πολιορκών ημάς και χάριτι του παντεπόπτου Χριστού κυρίου ημών εκ των τειχών μετά αισχύνης άχρι του νυν πολλάκις κακώς απεπέμφθη… Τους αγρούς ημών και κήπους και παραδείσους και οίκους ήδη πυριαλώτους εποίησε· τους αδελφούς ημών τους Χριστιανούς, όσους εύρεν, εθανάτωσε και ηχμαλώτευσε· την φιλίαν ημών έλυσε.
Ελθών ουν, αδελφοί, ημάς απέκλεισε, και καθ’ εκάστην το αχανές αυτού στόμα χάσκων, πώς εύρηι καιρόν επιτήδειον ίνα καταπίη ημάς και την πόλιν ταύτην, ήν ανήγειρεν ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος εκείνος, και τηι πανάγνωι τε και υπεράγνωι δεσποίνηι ημών θεοτόκωι και αειπαρθένωι Μαρία αφιέρωσεν και εχαρίσατο τού κυρίαν είναι και βοηθόν και σκέπην τη ημετέρα πατρίδι και καταφύγιον των Χριστιανών, ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων, το καύχημα πάσι τοις ούσιν υπό την του ηλίου ανατολήν. Και ούτος ο ασεβέστατος την ποτε περιφανή και ομφακλίζουσαν ως ρόδον του αγρού βούλεται ποιήσαι υπ’ αυτόν. Ή εδούλωσε σχεδόν, δύναμαι ειπείν, πάσαν την υφ’ ήλιον….»
Μετά τό λόγο του ο Παλαιολόγος αγκάλιασε όλους τούς παρευρισκομένους καί τούς ζήτησε νά τόν συγχωρέσουν άν ποτέ τούς έβλαψε σέ κάτι. Καί όλοι Βενετοι, Γενουάτες, Ελληνες ενωτικοί καί Ελληνες ανθενωτικοί αγκάλιασαν ο ένας τόν άλλο ξέροντας ότι ζούν τίς τελευταίες ώρες της ζωής τους. Υποσχέθηκαν ότι δέν θά τρέξουν νά σώσουν τίς οικογένειές τους ή τίς περιουσίες τους, αλλά θά αγωνίζονταν γιά τήν πατρίδα μέχρι τελικής πτώσης. (Mάλιστα σύμφωνα μέ τόν Pears, οι μαχητές πού πήγαν στό εξωτερικό τείχος, έκλεισαν τίς πύλες του εσωτερικού τείχους, πίσω από τήν περίβολο, ώστε νά είναι αδύνατη η υποχώρηση. Τόσο αποφασισμένοι ήταν νά πολεμήσουν μέχρις εσχάτων). Καί από πέτρα νά ήταν κάποιος γράφει ο Φρατζής δέν θά ήταν δυνατό νά μήν δακρύσει στούς τελευταίους εναγκαλισμούς των αμυνομένων. Ο αυτοκράτορας χαιρέτησε λέγοντας το προφητικό εκείνο: «Στέφανος αδαμάντινος εν ουρανοίς εναπόκειται ημίν καί μνήμη αιώνιος καί άξιος εν τω κόσμω έσεται.»
Τότε τελείως αυθόρμητα συνέβη μία τραγική καί απροσδόκητη σκηνή. Σύσσωμος ο λαός άρχισε νά συρρέει πρός τήν Αγία Σοφία, τήν οποία είχαν εγκαταλείψει μετά τήν κοινή λειτουργία μέ τούς καθολικούς πού είχε γίνει στίς 12 Δεκεμβρίου 1452. Η απέραντη εκκλησία γέμισε από δεκάδες χιλιάδες πιστούς οι οποίοι μαζί μέ τόν βασιλιά, τήν αριστοκρατία, τόν κλήρο, τέλεσαν τήν τελευταία λειτουργία, στίς 28 Μαΐου 1453, προσευχόμενοι γιά τή σωτηρία της Βασιλεύουσας. Η λαμπρότερη εκκλησία πού κατασκευάστηκε O μαρμαρωμένος βασιλιάς ποτέ ζούσε τήν αγωνία της γερασμένης αυτοκρατορίας πού πέθαινε. Εκείνες οι ψαλμωδίες μας διαβεβαιώνει ο μεγάλος δάσκαλος Σλουμβερζέ θά αντηχούν αιώνια στήν ελληνική ψυχή.
Tό τελευταίο βράδυ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έφιππος μαζί μέ τόν αχώριστο σύντροφό του Φρατζή, έκαναν επιθεώρηση στά τείχη, προσπαθώντας νά εντοπίσουν τά αδύνατα σημεία των ρηγμάτων καί νά εμψυχώσουν τούς άγρυπνους σκοπούς. Αργά τή νύκτα χώρισαν καί δέν έμελλαν νά ξαναδούν ο ένας τόν άλλον. Στό στρατόπεδο του κατακτητή τά φώτα όλα ήταν σβησμένα καί όλοι περίμεναν τό σύνθημα της επίθεσης. Τή σιωπή τήν συνόδευε μία αποπνικτική ομίχλη η οποία σύμφωνα μέ τούς ουλεμάδες του σουλτάνου προανήγγειλε τήν πτώση της πόλης.

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ, ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ


                      ---------------------------------------------
Εδώ πάνω σε ερείπια ανακτόρων, πάνω σε τζαμιά και εκκλησίες, πάνω σε αραβικά, ενετικά, βυζαντινά τείχη, επιβίωσαν και συμβίωσαν Άνθρωποι.
 Ιστορικές στρώσεις γονιμοποίησαν το πνεύμα. Γέμισε η ψυχή του τόπου με κατακτητές και μάχες, με Αρετούσες και Αναφορές στον Γκρέκο.
Η πόλη μας έχει μια πλούσια , βαριά πολιτιστική κληρονομιά, που αξίζει να αναδειχτεί και να συνεχιστεί. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν και δουλεύουν γι αυτό, ενάντια σε κάθε προσπάθεια εμπορευματοποίησης και αλλοίωσης , αυτού του πολιτιστικού πλούτου.
Επειδή πιστεύουμε , ότι ο πολιτισμός, μπορεί να ανταπεξέλθει στην κρίση που μαστίζει τη χώρα μας,
Επειδή το Ηράκλειο κρύβει ένα τεράστιο πολιτιστικό δυναμικό,
Επειδή έχουμε χρέος και όφελος να φέρουμε στην επιφάνεια, ντόπιους και αξιόλογους ανθρώπους του πολιτισμού,
Επειδή η παιδεία μας και η κληρονομιά μας, δεν μας επιτρέπουν να σιωπούμε,
Επειδή είναι χρέος της Πολιτείας να στηρίζει και να αναδεικνύει όλες τις σοβαρές πολιτιστικές προσπάθειες που γίνονται από ντόπιους ανθρώπους που υπηρετούν με σεβασμό την Τέχνη , προσφέροντας βήμα,

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ,

 ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΟΛΗ, ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΚΙ ΕΘΡΕΨΕ ΖΟΡΜΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΑΡΕΤΟΥΣΕΣ, ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ, ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΙΑ ΣΤΡΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ,ΜΕ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ, ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΙΜΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ...
ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ !

ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!!


Για το σκοπό αυτό, 

την Δευτέρα 8 Ιουνίου στις 8 το βράδυ, μπροστά στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, θα πραγματοποιηθούν μικρές πολιτιστικές παρεμβάσεις από ντόπιους καλλιτέχνες.
Καλούμε όλους τους πολίτες, καλλιτέχνες και μη,  που θέλουν να συμβάλλουν στην προσπάθεια μας και να συνεισφέρουν σ αυτήν, με οποιοδήποτε τρόπο, να επικοινωνήσουν με τον Αντώνη Διαμαντή στο τηλέφωνο 6945898204

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

"Έφυγε" ξαφνικά ο σπουδαίος Ηρακλειώτης ζωγράφος, Αριστείδης Βλάσσης, ενώ εξελισσόταν ή έκθεση του...

Βλάσσης 1

"Έφυγε" ξαφνικά το απόγευμα της Τρίτης ο Ηρακλειώτης ζωγράφος, Αριστείδης Βλάσσης, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες. Ο Αριστείδης Βλάσσης πέθανε στο σπίτι του. Την ίδια ώρα εξελίσσεται μια μεγάλη έκθεση με έργα του στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, οργανωμένη από την περιφέρεια, το δήμο και άλλους φορείς (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ)...
Ο μεγάλος καλλιτέχνης, που έφυγε τόσο ξαφνικά, ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, γεγονός που δεν αποτέλεσε πρόβλημα στις σπουδαίες δημιουργίες του.
Η ζωή και το έργο του
Ο Αριστείδης Βλάσσης γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1947, όπου έζησε και δημιούργησε έως το 1994. Έκτοτε ζούσε και εργαζόταν στην Αθήνα. Ήταν μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου από το 1991. Το 1993 τιμήθηκε  με το «Βραβείο Καζαντζάκη», το οποίο απονέμεται από τον Δήμο Ηρακλείου. Για το έργο του έχουν γράψει οι Στ. Λυδάκης Γ. Μουρέλος, Γ. Σαββίδης, Χρ.Χρήστου, Μ. Μακρής, Γ. Τσαρούχης, Μ. Μιχαήλίδου, Ι. Προβίδη, Κ. Ανδριώτης , Χάρης Καμπουρίδης  κ.α. Έργα του βρίσκονται στη Δημοτική Πινακοθήκη Ηρακλείου, στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Βορρέ, στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, στις συλλογές της Αγροτικής και Ιονικής Τράπεζας, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα, στην ΕΤΒΑ, στο Πολυτεχνείο Χανίων, σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Επίσης, στη συλλογή της Γκαλερί Racines, στις συλλογές Β. Φρυσίρα,Κ.Σχιζάκη και Ι. Γρυσπολάκη, στην Συνεταιριστική Τράπεζα Κρήτης και στην Τράπεζα Εργασίας. Το 1997 η Τράπεζα Εργασίας τυπώνει την Χριστουγεννιάτικη κάρτα της με έργο του. Το 1992, κατά την τιμητική επανέκδοση του Μουσικού έργου του Σταύρου Ξαρχάκου από το Μουσείο Πιερίδη, κυκλοφορεί με δικό του εξώφυλλο, ο δίσκος «Κόκκινα Φανάρια». Έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα σε «Μελέτες για το Παιδί» (Εκδόσεις ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, 1991 &2001). Έχει εικονογραφήσει επίσης το αναγνωστικό για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας για τους Έλληνες της Αμερικής (Learning Greek - Μαθαίνουμε Ελληνικά, Θ. Παπαλοΐζου, 1984) καθώς  και διάφορες ποιητικές συλλογές. Το 2005 η Βουλή των Ελλήνων αγοράζει από δημοπρασία έργο του , του 1986 .Το  2007 ο 3ο τόμος για την ελληνική ζωγραφική του καθηγητή ιστορίας της τέχνης και ακαδημαϊκού, κου Χρύσανθου Χρήστου ,της γενιας 1946-67 , βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, φέρει ως εξώφυλλο , έργο του.
Αριστείδης Βλάσσης 1
ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
1974  Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας, Αθήνα
1975  Πανεπιστημιακό Φεστιβάλ στο Νανσύ της Γαλλίας
1976  Γκαλερί Ροτόντα, Αθήνα
1976  Γαλλικό Ινστιτούτο, Θεσσαλονίκη
1977  Βασιλική του Αγίου Μάρκου, Ηράκλειο
1979  Γκαλερί Ζυγός, Αθήνα
1985  Γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα
1989  Διεθνές Εκθεσιακό κέντρο, Νίκαια Γαλλίας
1994  Γκαλερί Racines, Βρυξέλλες
1996  Αίθουσα Τέχνης Νέου Ψυχικού
1997  Γκαλερί Μυλωνογιάννη Χανιά
1998  Γκαλερί Χρυσοθέμις, Αθήνα
1998  Αίθουσα Τέχνης Πολύγνωτος, Ηράκλειο
1999  Γκαλερί Σκουφά, Αθήνα
1999  Γκαλερί Μυλωνογιάννη Χανιά
2000  Περιπλάνηση Χώρος Τέχνης, Γλυφάδα
2000  Γκαλερί Selini,  Αθήνα
2001  Γκαλερί ΑΜΥΜΩΝΗ, Ιωάννινα
2003  Γκαλερί Μυλωνογιάννη , Χανιά
2005 Παγκρήτιο Εκπαιδευτήριο , Ηράκλειο
2007    Γκαλερί  Μυλωνογιάννη , Χανιά
2008    Γκαλερί της ΄Ερσης , Αθήνα

ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
1975  Πανελλήνια Έκθεση, Ζάππειο Μέγαρο, Αθήνα
1977  Γκαλερί Κοχλίας, Θεσσαλονίκη
1979  Άρμα Θέσπιδος, Θεσσαλονίκη
1981  Αίθουσα Τέχνης, Ηράκλειο Κρήτης
1981  Παγκρήτια Έκθεση, Αίθουσα «Χρυσόστομος», Χανιά
1983  Αίθουσα Τέχνης, Ηράκλειο Κρήτης
1986  Παγκρήτια Έκθεση υπό την αιγίδα του ΥΠ.ΠΟ.
1988  Εθνική Πινακοθήκη, Έκθεση Συλλογής Μ.Ι.Ε.Τ.
1989  Έκθεση υπέρ της Αρμενίας, Πινακοθήκη Πιερίδη
1990  Έκθεση Δέκα Ελλήνων Ζωγράφων, Δήμος Villefranche, Κυανή Ακτή,  Γαλλία
1992  Αέναον - Στουρνάρη, Αθήνα
1992-95  Γκαλερί της Έρσης, Αθήνα
1995  Αέναον - Στουρνάρη, Αθήνα
1997  Γκαλερί Σκουφά, Αθήνα
2001  Αίθουσα Τέχνης Τρίγωνο Κηφισιά
2008 Γκαλερί Σκουφά, Αθήνα
"Για μας θα είναι πάντα παρών"
Σε ανακοίνωσή του ο ιδρυτής του Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου, Κωστής Σχιζάκης, αναφέρει
Το συμβούλιο , τα μέλη του Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου καθώς και εγώ προσωπικά θρηνούμε  την απώλεια του εξαίρετου ζωγράφου και ειλικρινούς φίλου, ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΒΛΑΣΣΗ.
Για μας ο Αριστείδης , παραμένει παρών  χάριν στο πλούσιο έργο που έχει αφήσει η δε παραμονή του αυτή θα είναι διαρκής δεδομένου ότι στην πινακοθήκη μας υπάρχουν πάρα πολλά δείγματα της δουλειάς του που μαρτυρούν το μεγάλο ταλέντο αλλά  και την γνησιότητα της  ζωγραφικής του διάστασης  καθ όλη την πορεία  που διένυσε τα χρόνια αυτά αποδίδοντας θεματολογικά τις πτυχές , τις εικόνες που τον συγκινούσαν, με τον καλύτερο τρόπο.
Το Ηράκλειο, η Σμύρνη, ο έρωτας των ζευγαριών, οι παιδικές μας στιγμές εκφράστηκαν από τα χέρια
του Αριστείδη με τον πιο κατάλληλο τρόπο, με το σχέδιο και τα χρώματα να  αφήνουν τη ζωηρή μελαγχολία  που ήθελε να ξεπηδά πάντα μέσα απο τα έργα του ζητόντας να προβάλλει το παρελθόν στην τρέχουσα επικαιρότητα.
Η τιμή που οφείλουμε στη μνήμη του είναι μεγάλη και καθίσταται μεγαλύτερη ακόμα χάριν του  μεγέθους της φιλίας και εκτίμησης που μας συνέδεε το μακρύ χρονικό διάστημα που βρεθήκαμε μαζί.
Είναι καθήκον μας να συμβάλλουμε με όποιον τρόπο κριθεί κατάλληλος στην ανάδειξη του σπουδαίου έργου του αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για τον σκοπό αυτό. Για μας θα είναι πάντα παρών.

Κωστής Σχιζάκης

Ο αργός θάνατος των μνημείων του Ηρακλείου, υπό την ανοχή αρχών και αρχομένων...


Τείχος - Δικαιοσύνης 1
Η παλιά οχύρωση της πόλης του Ηρακλείου, το Τείχος που διατρέχει τη λεωφόρο Δικαιοσύνης, είναι θαμμένο κάπου ανάμεσα σε νέα και παλιά κτίρια. Η "ανάπτυξη" καταργεί την ιστορία, τη συλλογική μνήμη και τα τεκμήριά της.
Το συγκεκριμένο τμήμα του Τείχους είναι στο βάθος μιας κατασκευής. Οι επισκευές στο κτίσμα γίνονται χωρίς φυσικά να υπάρχει η πρόνοια των αρχών για την προστασία του μνημείου. Άγνωστο αν το συγκεκριμένο τμήμα είναι σε γνώση και επίβλεψη των υπευθύνων...
Γι αυτό, όπως μας γράφει φίλος που έστειλε τη φωτογραφία, έφτασε σ' αυτό το σημείο η άλλοτε περήφανη Πολιτεία... Με αυτές τις αρχές και αυτούς τους αρχομένους...


Τείχος - Δικαιοσύνης

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Αναφορικά με την ανοιχτή επιστολή του βουλευτή του ΚΚΕ Μανώλη Συντυχάκη


http://www.candianews.gr/2015/05/26/anichti-epistoli-tou-manoli-sintichaki-gia-to-aerodromio-chanion/

Αγαπητέ Μανώλη,

Το δικαίωμα του κάθε βουλευτή, να ζητήσει εξηγήσεις και απαντήσεις , για οποιοδήποτε θέμα, από την κυβέρνηση, είναι απολύτως θεμιτό και επιβεβλημένο.
Όπως και επιβεβλημένη και υποχρεωτική,  είναι η απάντηση του υπουργού ή του υπουργείου.
Το να εγκαλούμε όμως τον αρμοδιο υπουργό, επειδή , για όποιο λόγο, δεν κατάφερε να παρευρίσκεται στην Ολομέλεια της Βουλής, για να δώσει απαντήσεις, νομίζω οτι αγγίζει τα όρια της υπερβολής.
Δεν του δικαιολογείς ούτε καν την ανθρώπινη αδυναμία.
Αντίθετα θα έλεγα, οτι βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα και ψάχνεις ευκαιρίες,  να κατηγορήσεις μια αναβολή της απάντησης, που αναντίρρητα δικαιούσαι, απο τον (όποιον) υπουργό και αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον υπερβολικό, για να μην πω κακοπροαίρετο.
Επειδή παρακολουθείς τα πολιτικά πράγματα , θα σου προτείνω να ανατρέξεις στην συμπεριφορά των προηγούμενων κυβερνήσεων και υπουργών, σε ότι αφορά το πλήθος των αναπάντητων επίκαιρων ερωτήσεων(κυρίως της αντιπολίτευσης), όπου κυριαρχούσε η απαξίωση και η αδιαφορία.
Στο συγκεκριμένο θέμα που αναφέρεσαι  , έχω πολλάκις εκφράσει την άποψη μου, απο το βήμα της Βουλής και όχι μόνο.
Αλλά, θεωρώ ότι , αντί να " συντάσσεις" κατηγορητήριο, θα πρέπει να περιμένεις τις απαντήσεις του συγκεκριμένου υπουργείου και κατόπιν να τοποθετηθείς επι των απαντήσεων και όχι επι μιας προσωρινής αδυναμίας απάντησης.
Γιατί, με αυτή την ανοιχτή σου επιστολή, το μόνο που καταφέρνεις, είναι να καταχωρίζεσαι σαν ευκαιριακός λαικιστής..

Μαίρη Ν. Διακάκη
τ. βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου

Το έγκλημα στη Μεσόγειο, ονομάστηκε "θαύμα" !!!!!!

"Η καταστροφή των χημικών της Συρίας ήταν ένα θαύμα"

phpThumb_generated_thumbnailjpg
Ως ένα «θαύμα» χαρακτηρίζουν την καταστροφή των χημικών της Συρίας εν πλω στη Μεσόγειο θάλασσα επιστήμονες που συνεργάστηκαν για την υπόθεση αυτή με τον Αμερικανικό Στρατό.
O χημικός Μπράιαν Ο’ Ντόνελ και η πολιτικός μηχανικός Αμι Ντιν μίλησαν για την εμπειρία τους από τη συμμετοχή στην εν πλω καταστροφή των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο σε εκδήλωση στο Μπελ Εϊρ της Πολιτείας Μέριλαντ.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, που παρουσίασε η διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας «Baltimore Sun», στη διάρκεια της ομιλίας τους επισημάνθηκε ότι η απόφαση για την καταστροφή των χημικών στη Μεσόγειο πάρθηκε μετά την άρνηση πολλών χωρών να γίνει η διαδικασία στα εδάφη τους.
«Ήταν μια εντυπωσιακή ομαδική προσπάθεια» ανέφερε ο Ο’ Ντόνελ, εξηγώντας ότι οι συμμετέχοντες στη διαδικασία έπρεπε να αντιμετωπίσουν τη ναυτία, τις συνθήκες διαβίωσης μέσα σε ένα πλοίο και να δουλέψουν κάτω από υψηλές θερμοκρασίες φορώντας ειδικές στολές για να προστατευτούν.
«Ολοκληρώσαμε τη διαδικασία σε 42 μέρες από 60 που είχαμε υποσχεθεί. Είχαμε ισχυρό κίνητρο να γυρίσουμε σπίτι» συμπλήρωσε ο χημικός, επισημαίνοντας τους κινδύνους της όλης διαδικασίας.
«Υπήρχε διαρκώς η ανάγκη να παραμείνει το πλοίο σε ισορροπία καθώς η διαδικασία της υδρόλυσης άλλαζε συνεχώς το βάρος και το κέντρο βαρύτητας του πλοίου Cape Ray» εξήγησε.
O O’ Ντόνελ έκανε λόγο για «ένα θαύμα», σχολιάζοντας ότι «είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που καταφέραμε μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα».
Για το ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα μίλησε και η πολιτικός μηχανικός Αμι Ντιν, ενώ άλλοι επιστήμονες που συμμετείχαν στην εκδήλωση χαρακτήρισαν «εξαιρετικά ενδιαφέρουσες» τις αναφορές των δύο συναδέλφων τους.
Απόλυτη ελληνική σιωπή
Υπενθυμίζεται ότι η επιχείρηση καταστροφής των χημικών στη Μεσόγειο με την πειραματική μέθοδο της υδρόλυσης εν πλω είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων εντός και εκτός Ελλάδος μετά τα δημοσιεύματα των «Χανιώτικων Νέων» που αναδείκνυαν τους κινδύνους του όλου εγχειρήματος. Στις ενστάσεις της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας και των κατοίκων του νησιού η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν είχε δώσει σαφείς απαντήσεις, ενώ δεν υπάρχει καμία νεότερη ενημέρωση αναφορικά με το αίτημα που είχε υποβάλει ο δήμαρχος Πλατανιά Γιάννης Μαλανδράκης για έλεγχο της ποιότητας των υδάτων στη θαλάσσια περιοχή δυτικά της Κρήτης.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Ένα ταξίδι στο χρόνο, με μια αληθινή ιστορία στο Ηράκλειο, από το Θέατρο ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ (βίντεο)


Ανωνύμων Πάθη 1

Tο μυθιστόρημα του Κώστα Αρβανιτάκη "Οι Καπελιέρες" στη θεατρική σκηνή

Μια πραγματική ιστορία με ήρωες που έζησαν στο Ηράκλειο, η οποία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Κώστα Αρβανιτάκη "Οι Καπελιέρες" (1987), είναι η νέα μουσικοθεατρική παραγωγή του Θεάτρου ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ για το καλοκαίρι του 2015. Τίτλος της, "Ανωνύμων Πάθη".
Η πρεμιέρα θα δοθεί στο Ηράκλειο τη Δευτέρα 25 Μαΐου, στις 9 το βράδυ, στη Μουσική Σκηνή Νύν και Αεί
Το πρόγραμμα των επόμενων παραστάσεων:
- Παρασκευή 19/6, 9 μ.μ : Ρούστικα, (Ρέθυμνο- Οργάνωση: Πολιτιστικός Σύλλογος)
- Τρίτη 30/6, 9 μ.μ : Αλσος Χλουβεράκη, (Σητεία - Οργάνωση Δήμος Σητείας)
-Τετάρτη 15 Ιούλη, 9 μ.μ. Χρωμοναστήρι, Αυλή Πολεμικού Μουσείου (Οργάνωση: Πολιτιστικός Σύλλογος)
-Τετάρτη 29 Ιούλη: 9 μ.μ. : Πύλη Βηθλεέμ , Ηράκλειο (Οργάνωση Δήμος Ηρακλείου,Καλοκαίρι 2015)
Θεατρική Διασκευή, Σκηνοθεσία: Αντώνης Διαμαντής
Βοηθός Σκηνοθέτη:Ελένη Στρατάκη
Παραγωγή: Θέατρο ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ
Παίζουν:
Ειρήνη Κουτσάκη (Βηθλεέμ),
Αντώνης Διαμαντής (Χρήστος)
Τραγουδά ζωντανά και παίζει η: Μαρία Λούκα
Ζωντανή Μουσική (πιάνο, μαντολίνο, πνευστά, κρουστά και λύρα): Γιώργος Ζαχαριουδάκης
Η πραγματική ιστορία της ζωής της Βηθλεέμ Παπουδάκη, που στις αρχές του 20ου αιώνα μετακομίζει από την πόλη που μεγάλωσε, τα Χανιά, στο Ηράκλειο και μας διηγείται την ιστορία της, νοσταλγεί τη ζωή της. Παρόλο που προέρχεται από μια αστική οικογένεια των Χανίων αλλά ξεπέφτει (πεθαίνουν τα παιδιά και ο άντρας της, καταλήγει να ζητιανεύει), παλεύει μέχρι το τέλος να κρατήσει τις αξίες και τις αρχές της αναλλοίωτες. Ο θεατής γίνεται κι αυτός νοσταλγός, όχι μόνο της προσωπικής της πορείας, αλλά και της ροής των ιστορικών και πολιτικών γεγονότων της εποχής εκείνης... Μια παράσταση στην οποία παρουσιάζεται η ζωή της Βηθλεέμ Παπουδάκη αλλά και η ιστορία της πόλης του Ηρακλείου.
Μια ιστορία γεμάτη μνήμες και μυρωδιές του παρελθόντος. Μέσα από τη ζωντανή μουσική του Γιώργου Ζαχαριουδάκη και τραγούδια που ερμηνεύει η Μαρία Λούκα, ο θεατής βιώνει όλη την νεότερη ιστορία της Κρήτης, αλλά και της προσφυγιάς, ταξιδεύοντας με παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, Σμυρνέικα αλλά και σύγχρονα έντεχνα τραγούδια.
Στην παράσταση ερμηνεύονται 20 τραγούδια ζωντανά. Η μουσική και οι στίχοι «αφηγούνται» τη ζωή της Βηθλεέμ Παπουδάκη, που τη «ζωντανεύει» επί σκηνής η ηθοποιός Ειρήνη Κουτσάκη, μαζί με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη της παράστασης, Αντώνη Διαμαντή. Οι συντελεστές αφηγούνται τα βάσανα της κυρίας Βηθλεέμ, μέσα από έναν αφτιασίδωτο λόγο όπως αυτός έχει καταγραφεί από τον Κώστα Αρβανιτάκη.
Οι θεατές είναι προσκαλεσμένοι σε μια βεγγέρα και κατά τη διάρκεια της μουσικοθεατρικής παράστασης δέχονται τα κεράσματα, τις συνταγές και τα «καλούδια» της Κας Βηθλεέμ -ξακουστή στην εποχή της για τα τραπεζώματα που έκανε στα καλύτερα σπίτια του Ηρακλείου και στην αστική κοινωνία της εποχής, όπου την καλούσαν να οργανώσει τη γιορτή.
Μια παράσταση που θα μας κάνει να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε, να νοσταλγήσουμε, να τραγουδήσουμε και να μάθουμε. Ένα ταξίδι στο χρόνο και στις αναμνήσεις μιας ζωής που πορεύεται παράλληλα με την ιστορία της Ελλάδας.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

«Η Μάχη της Κρήτης»: 74 χρόνια μετά... (pics+vids)

«Η Μάχη της Κρήτης»: 74 χρόνια μετά... 

Ηράκλειο | 20/05/2015


«Η Μάχη της Κρήτης»: 74 χρόνια μετά... 
Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.
Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.
Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.
Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.
Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.
Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.
Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν τη συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσειςΗ συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.
Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.
Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.
Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.
Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.
Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.
-