«Τι άλλο μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας;»

Μετά την στάση που ακολούθησε ο Αλέξης Τσίπρας -ψηφίζοντας όλα όσα κατήγγειλε με λύσσα και ακόμα περισσότερα-, θα έχετε ακούσει πολλούς να λένε «ο Τσίπρας προσπάθησε αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα» ή «Τι άλλο μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας;».

Θα σου πω εγώ τι μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας:

Ο Τσίπρας μπορούσε να παραιτηθεί. Μπορούσε να δηλώσει παραίτηση, να πει πως στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να είναι σεβαστή η άποψη των πολιτών μετά από δημοψήφισμα, και να ενημερώσει όλους τους πολίτες του πλανήτη πως η Ελλάδα δεν είναι δημοκρατία αλλά προτεκτοράτο.

Το περασμένο καλοκαίρι, πάρα πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησαν από το κόμμα.

Είτε τους συμπαθείς, είτε τους αντιπαθείς, είτε συμφωνείς μαζί τους, είτε διαφωνείς, αυτή ήταν μια τίμια στάση.

Εγώ τουλάχιστον τους το αναγνωρίζω.

Ο Τσίπρας προτίμησε την καρέκλα.

Υπάρχει, βέβαια, η φιλολογία πως ο Τσίπρας εκβιάστηκε για να παραδοθεί.

Μάλιστα, κάποιοι λένε πως ο Τσίπρας εκβιάστηκε και για να μην παραιτηθεί.

Δηλαδή, ο Τσίπρας -σε κάθε περίπτωση- είναι μια άβουλη μαριόνετα. Εκβιάζεται για όλα.

Ο Τσίπρας είναι τηλεκατευθυνόμενος. Τον κουνάνε και τον πάνε όπου θέλουν. Του λένε και τι να πει. Οι εκβιαστές είπαν στον Τσίπρα να πει πως το δικό του Μνημόνιο ήταν καλύτερο από τα προηγούμενα.

Αυτοί που λένε «ο Τσίπρας προσπάθησε αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα» ή «Τι άλλο μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας;» δεν δικαιολογούν τον Τσίπρα.

Τον εαυτό τους δικαιολογούν. Την δική τους ανυπαρξία.

Βολεύτηκαν κάπου -τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση- και ξέχασαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει, ως κυβέρνηση, τα ίδια με την Νέα Δημοκρατία.

«Αφού τώρα έχουμε εμείς την κουτάλα, όλα είναι μια χαρά, και οι άλλοι να πάνε να ψοφήσουν». Λογική ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΠΑΣΟΚ. Μπορεί και χειρότερος από το ΠΑΣΟΚ, θα δείξει.

Αυτοί οι άνθρωποι ήταν στον δρόμο και διαδήλωναν με πάθος για την κατάργηση του Μνημονίου, για την διαγραφή του χρέους, για την αξιοπρέπεια και άλλα πράγματα που τώρα έχουν ξεχάσει.

Μάλιστα, ήταν λυσσασμένοι με τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά που ξεπουλούσαν την Ελλάδα.

Εγώ δεν καταλαβαίνω τι διαφορά έχουν αυτοί οι αριστεροί -όπως αυτοπροσδιορίζονται- από τους δεξιούς που ψήφισαν Σαμαρά.

Και ο Σαμαράς εκβιάστηκε. Ήθελε ο Σαμαράς να περάσει Μνημόνιο; Αντιμνημονιακός ήταν και ο Σαμαράς, αν θυμάστε. Σαν τον Τσίπρα.

Γιατί δεν ζητάνε ο Τσίπρας και οι οπαδοί του μια συγγνώμη από τον Σαμαρά;

Αφού ίδιοι είναι.

Τι, αυτοί είναι αριστεροί και οι άλλοι είναι δεξιοί;

Και τι σημαίνει αυτό;

Όταν οι ιδέες σου εξαρτώνται από την καρέκλα που πήρες, είσαι απλά ξεπουλημένος. Είτε δηλώνεις αριστερός, είτε δηλώνεις δεξιός.

Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που δικαιολογούν τον Τσίπρα, χωρίς να έχουν πάρει καμία καρέκλα.

Είναι αυτοί οι ηττημένοι άνθρωποι που θα είναι πάντα ηττημένοι. Αυτούς τους καταλαβαίνω. Έχουν φάει τόση σφαλιάρα στη ζωή τους, που δεν πρόκειται να σηκώσουν κεφάλι ποτέ.

Τουλάχιστον, αυτοί δεν σου κουνάνε το δάχτυλο· έχουν παραδοθεί και είναι βέβαιοι πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, για να αλλάξουν την κατάσταση.

Γιατί οι αριστερούληδες που βολεύτηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, κουνάνε το δάχτυλο σε όσους δεν έγιναν σαν τα μούτρα τους.

Είναι αυτοί που προσπαθούν να βγάλουν τον Βαρουφάκη ηλίθιο και τρελό, και την Κωνσταντοπούλου παρανοϊκή. Μόνο και μόνο επειδή δεν υπέγραψαν, όπως ο Αλέξης τους.

Και βέβαια, όποιος δεν έχει την ίδια άποψη με αυτούς -με την τελευταία τους άποψη, όχι με τις προηγούμενες-, είναι γραφικός και ανάξιος λόγου.

Αν όλοι αυτοί οι αριστερούληδες δεν δήλωναν πόσο περήφανοι είναι για τους αγώνες των αριστερών -που πάντως δεν έσκυβαν το κεφάλι, δεν εκβιάζονταν, δεν άλλαζαν απόψεις από τη μια μέρα στην άλλη και δεν υπέγραφαν τα πάντα με την ευκολία που το κάνει ο Αλέξης Τσίπρας-, δεν θα υπήρχε και μεγάλο θέμα.

Αλλά από την κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να επισκεφτεί το μνημείο της Καισαριανής μόλις εξελέγη πρωθυπουργός -αν και ήταν στημένος από πριν-, φαίνεται πως έχουν την εντύπωση πως είναι διάδοχοι αγωνιστών της Αριστεράς· τους ακούς να μιλάνε και νομίζεις πως είναι αντάρτες στο βουνό και όχι μια χαρά βολεμένοι αστούληδες με το κομματάκι τους στην κυβέρνηση.

Ξεχνούν πως εκείνοι έχυσαν το αίμα τους για τις ιδέες τους και την πατρίδα τους, χωρίς να περιμένουν τίποτα για τους εαυτούς τους. Δηλαδή, δεν αγωνίστηκαν για μια καρέκλα.

Επίσης, όλοι αυτοί οι αριστερούληδες ξεχνούν πως στη ζωή υπάρχει και αύριο.

Και το αύριο δεν αργεί.