..
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΟΙ ΑΠΟ ΤΣΙ ΠΑΛΙΟΥΣ ...
Του Μιχάλη Δασκαλάκη
Χριστιώτικες + Μαλλιώτικες Πρωτοβουλίες.. 1947 - 1950
Πως φτιάχτηκε ο Δρόμος Μύθοι Μάλλες- Χριστός..
´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
Την προϊστορία μου την διηγήθηκε ο αείμνηστος Ο Μανώλης Αντριγιανός από τις Μάλλες* ..Εγώ και η γενιά μου λάβαμε μέρος σαν παιδιά ..όχι με παιχνίδι .. αλλά με δουλειά .. !!
Ο αμαξωτός είχε φτάσει μέχρι τους Μύθους και οποίος ήθελε να πάει στη Γεράπετρο έπρεπε να ξυπνήσει τα μεσάνυχτα να πάει στους Μύθους κι από κει να μπει στο (Ε)λεωφορείο.! Αν ήθελε να πουλήσει λάδι, κάρβουνα η χαρούπια στην Γεράπετρο για να πουσουνίσει ! χρειαζόταν και (χτήμα) ζώο, να φορτώσει το μαξούλι, και άντε μεσάνυχτα να περάσει όλες τις κακοτοπιές με φορτωμένο ζώο να φτάσει στους Μύθους στην ώρα του ! Και που θα άφηνε το ζώο όλη την ήμερα ? να γυρίσει από την Γεράπετρο στους Μύθους το βράδυ , και πάλι θεοσκότεινα να φτάσει πίσω στο χωριό..!
Έτσι που ο αμαξωτός είχε γίνει απαραίτητος.. ,
---
Κάποια στιγμή σμίξανε στο καφενείο στις Μάλλες σε μια τοπική γιορτή Χριστιώτες με Μαλλιώτες.
Μεταξύ αυτών ο Παπά Μανώλης ο Αρχανιωτάκης , ο Μανώλης ο Αντριγιανός, ο Παπαδάκης** ο Μανωλης(-ανεκούκουλος) -άνθρωπος μεγάλου κύρους, μπροστάρης του ΕΑΜ και διοργανωτής,
του συνεταιρισμού στις Μάλλες) και διάφοροι Χριστιώτες, μεταξύ αυτών ο Παπαδάκης ο Μανώλης (Λούμακας) , ο Φανουργιομανώλης ο Καπαρομανώλης , τότε πρόεδρος του Χριστού ..και άλλοι ..
Εκεί για πρώτη φορά, πρέπει να ήταν το 1947-48 (ο εμφύλιος πόλεμος διαρκούσε) συζητήθηκε το θέμα του αμαξωτού..
Από το κράτος δεν μπορούσαν να περιμένουν καμιά βοήθεια μέσα στο εμφύλιο.
Έπρεπε οι μπροστάρηδες... μόνο με το κύρος που διέθεταν,
να τα κάμουν όλα, υποκαθιστώντας το επίσημο Κράτος....
----Ε Μα.. έλεγαν στα καφενεία, υπεροπτικά και προπαγάνδιζαν για τον δρόμο...
Οι Μυθιανοί πήγανε αμαξωτό και μεις δεν μπορούμε .? Κι ήντάνε οι Μυθιανοί..?
Φυσικά οι προπαγανδιστές (εμψυχωτές) απέφευγαν να συζητάνε .. το ότι οι Μυθιανοί σκάβανε κανένα 6μηνο, χωματσούρα και φέρανε τον αμαξωτό 2-3 χιλιόμετρα , από την γέφυρα του Μύρτους στους Μύθους ..Και οι Χριστιώ/Μαλιώτες θα σκάβανε 3-4 χρόνια (10 χιλιόμετρα) τον κούσκουρα της Κάτω Σαρακίνας και θα κόβανε Δέτες (Γκρεμούς) από συμπαγή χαράκια, με τα χέρια τους χωρίς κανένα μηχάνημα ..
Έπρεπε επί πλέον
α.- να πείσουν τον κόσμο ,πρώτα αφού εξαντλήσουν τα κοινοτικά τους μεροκάματα,να δουλέψουν
εθελοντικά , σε εξορμήσεις που οργάνωναν και γινόταν εορτές και αργίες μαζί και τα γυναικόπαιδα ..!
β.- να αφήσουν να περάσει ο δρόμος μέσα από τα γονικά τους, κόβοντας πολύτιμα δένδρα και ελιές, που τίποτε άλλο ποιο πολύτιμο δεν είχαν ..χωρίς καμιά αποζημίωση ..!!
γ.- και όχι μόνο αυτό να προσφέρουν και σε είδος στο κοινό συσσίτιο και στις εξορμήσεις ..!
Σε όλα αυτά τα κατάφεραν τέλεια .. Ο ενθουσιασμός του κόσμου μεγάλωνε όσο ο αμαξωτός πλησίαζε
Σταδιακά ..θυμάμαι 7-8 χρονών πηγαίναμε 4-5 χιλιόμετρα για να δούμε το αυτοκίνητο εκεί που τερμάτιζε .. ***
Ο Αμαξωτός πρέπει να έφτασε στις Μάλλες το 1950.
Στην διακλάδωση ,κάτω από το εργοστάσιο των Μαλλών, στο δυσκολότερο κομμάτι του έργου οι Χριστιώτες έμειναν μόνοι τους...
¨Έπρεπε τώρα να κόψουν τους Δέτες (τους Γκρεμούς), από το δώμα της Σπηλιάρας μέχρι στου Κουτσού το Χαράκι- Αγία Παρασκευή κι από εκεί πάλι τους Δέτες μέχρι τον Χωριό ..
Παντού τα καταφέραμε εμείς οι Χριστιώτες ..Γιατί είμαστε παντός καιρού...
Και γι αυτό μας κόλλησαν και το παρατσούκλι Βετσάριδες..! = Αγρίμια που ζουν μέσα στους γκρεμνούς .. αυτό υποδηλώνει την σκληρότητα της Ράτσας μας ..
* Αντριγγιανός (Μανώλης Αδριγιανάκης,
Ο μηχανικός του εργοστασίου που ... μαζί με τον ιδρυτή του Συνεταιρισμού τον αείμνηστο Παπαδάκη Μανώλη** (ανεκουκούλο) φωταγώγησαν τις Μάλλες πολλά χρονια πριν έρθει η ΔΕΗ ..Αγωνιστής της εθνικής αντίστασης, φυγαδεύτηκε από τους Άγγλους στην Αίγυπτο μαζί με άλλους ,για να γλυτώσουν από τούς ρουφιάνους και τους δοσίλογους ..Σ όλη τη ζωή του χαμογελαστός γλεντιστής της ζωής ...,απάντρευτος, και μερακλής κυνηγός.. ήταν από προπολεμικά ο μηχανικός του εργοστασίου στις Μάλλες , και αργότερα αυτοκινητιστής.πέθανε πριν λίγα χρονια στο Βόλο.!
** Μανώλης Παπαδάκης (ανεκούκουλος) αδελφός της γιαγιάς μου της Ουρανίας από τον Άι Γιώργη,(Λούτρα)
πατέρας των γιατρών Γιώργη και Θοδωρή Παπαδάκη ..
***Θυμάμαι στα 3-4 χρόνια που διήρκεσε η κατασκευή του αμαξωτού , τις στάσεις (το τέρμα) του ..
Σελί της Σαρακίνας ,Στάση Παρσά,στου Καλογρίδη, στου Λαμπαδοπεύκους,
στο ποταμό (του Ιορδάνη!)στο Ροβάλανο, στό χωράφι μας στα Πληντύρια στις Μάλλες ,στη διασταύρωση...... Κι από κει μόνοι τους (οι βετσάριδες) Χριστιώτες Στο δώμα της Σπηλιάρας ,στου Πατούχα το πρινάρι,στου Κουτσού το χαράκι, στον ποταμό της Αγίας Παρασκευής, στου Μυλωνογιώργη το πήδημα , στο καινούργιο Σχολειό και τέλος το 1952-53 στο Χωριό στου Πλατέο....
Μιχάλης Δασκαλάκης
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΟΙ ΑΠΟ ΤΣΙ ΠΑΛΙΟΥΣ ...
Του Μιχάλη Δασκαλάκη
Χριστιώτικες + Μαλλιώτικες Πρωτοβουλίες.. 1947 - 1950
Πως φτιάχτηκε ο Δρόμος Μύθοι Μάλλες- Χριστός..
´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
Την προϊστορία μου την διηγήθηκε ο αείμνηστος Ο Μανώλης Αντριγιανός από τις Μάλλες* ..Εγώ και η γενιά μου λάβαμε μέρος σαν παιδιά ..όχι με παιχνίδι .. αλλά με δουλειά .. !!
Ο αμαξωτός είχε φτάσει μέχρι τους Μύθους και οποίος ήθελε να πάει στη Γεράπετρο έπρεπε να ξυπνήσει τα μεσάνυχτα να πάει στους Μύθους κι από κει να μπει στο (Ε)λεωφορείο.! Αν ήθελε να πουλήσει λάδι, κάρβουνα η χαρούπια στην Γεράπετρο για να πουσουνίσει ! χρειαζόταν και (χτήμα) ζώο, να φορτώσει το μαξούλι, και άντε μεσάνυχτα να περάσει όλες τις κακοτοπιές με φορτωμένο ζώο να φτάσει στους Μύθους στην ώρα του ! Και που θα άφηνε το ζώο όλη την ήμερα ? να γυρίσει από την Γεράπετρο στους Μύθους το βράδυ , και πάλι θεοσκότεινα να φτάσει πίσω στο χωριό..!
Έτσι που ο αμαξωτός είχε γίνει απαραίτητος.. ,
---
Κάποια στιγμή σμίξανε στο καφενείο στις Μάλλες σε μια τοπική γιορτή Χριστιώτες με Μαλλιώτες.
Μεταξύ αυτών ο Παπά Μανώλης ο Αρχανιωτάκης , ο Μανώλης ο Αντριγιανός, ο Παπαδάκης** ο Μανωλης(-ανεκούκουλος) -άνθρωπος μεγάλου κύρους, μπροστάρης του ΕΑΜ και διοργανωτής,
του συνεταιρισμού στις Μάλλες) και διάφοροι Χριστιώτες, μεταξύ αυτών ο Παπαδάκης ο Μανώλης (Λούμακας) , ο Φανουργιομανώλης ο Καπαρομανώλης , τότε πρόεδρος του Χριστού ..και άλλοι ..
Εκεί για πρώτη φορά, πρέπει να ήταν το 1947-48 (ο εμφύλιος πόλεμος διαρκούσε) συζητήθηκε το θέμα του αμαξωτού..
Από το κράτος δεν μπορούσαν να περιμένουν καμιά βοήθεια μέσα στο εμφύλιο.
Έπρεπε οι μπροστάρηδες... μόνο με το κύρος που διέθεταν,
να τα κάμουν όλα, υποκαθιστώντας το επίσημο Κράτος....
----Ε Μα.. έλεγαν στα καφενεία, υπεροπτικά και προπαγάνδιζαν για τον δρόμο...
Οι Μυθιανοί πήγανε αμαξωτό και μεις δεν μπορούμε .? Κι ήντάνε οι Μυθιανοί..?
Φυσικά οι προπαγανδιστές (εμψυχωτές) απέφευγαν να συζητάνε .. το ότι οι Μυθιανοί σκάβανε κανένα 6μηνο, χωματσούρα και φέρανε τον αμαξωτό 2-3 χιλιόμετρα , από την γέφυρα του Μύρτους στους Μύθους ..Και οι Χριστιώ/Μαλιώτες θα σκάβανε 3-4 χρόνια (10 χιλιόμετρα) τον κούσκουρα της Κάτω Σαρακίνας και θα κόβανε Δέτες (Γκρεμούς) από συμπαγή χαράκια, με τα χέρια τους χωρίς κανένα μηχάνημα ..
Έπρεπε επί πλέον
α.- να πείσουν τον κόσμο ,πρώτα αφού εξαντλήσουν τα κοινοτικά τους μεροκάματα,να δουλέψουν
εθελοντικά , σε εξορμήσεις που οργάνωναν και γινόταν εορτές και αργίες μαζί και τα γυναικόπαιδα ..!
β.- να αφήσουν να περάσει ο δρόμος μέσα από τα γονικά τους, κόβοντας πολύτιμα δένδρα και ελιές, που τίποτε άλλο ποιο πολύτιμο δεν είχαν ..χωρίς καμιά αποζημίωση ..!!
γ.- και όχι μόνο αυτό να προσφέρουν και σε είδος στο κοινό συσσίτιο και στις εξορμήσεις ..!
Σε όλα αυτά τα κατάφεραν τέλεια .. Ο ενθουσιασμός του κόσμου μεγάλωνε όσο ο αμαξωτός πλησίαζε
Σταδιακά ..θυμάμαι 7-8 χρονών πηγαίναμε 4-5 χιλιόμετρα για να δούμε το αυτοκίνητο εκεί που τερμάτιζε .. ***
Ο Αμαξωτός πρέπει να έφτασε στις Μάλλες το 1950.
Στην διακλάδωση ,κάτω από το εργοστάσιο των Μαλλών, στο δυσκολότερο κομμάτι του έργου οι Χριστιώτες έμειναν μόνοι τους...
¨Έπρεπε τώρα να κόψουν τους Δέτες (τους Γκρεμούς), από το δώμα της Σπηλιάρας μέχρι στου Κουτσού το Χαράκι- Αγία Παρασκευή κι από εκεί πάλι τους Δέτες μέχρι τον Χωριό ..
Παντού τα καταφέραμε εμείς οι Χριστιώτες ..Γιατί είμαστε παντός καιρού...
Και γι αυτό μας κόλλησαν και το παρατσούκλι Βετσάριδες..! = Αγρίμια που ζουν μέσα στους γκρεμνούς .. αυτό υποδηλώνει την σκληρότητα της Ράτσας μας ..
* Αντριγγιανός (Μανώλης Αδριγιανάκης,
Ο μηχανικός του εργοστασίου που ... μαζί με τον ιδρυτή του Συνεταιρισμού τον αείμνηστο Παπαδάκη Μανώλη** (ανεκουκούλο) φωταγώγησαν τις Μάλλες πολλά χρονια πριν έρθει η ΔΕΗ ..Αγωνιστής της εθνικής αντίστασης, φυγαδεύτηκε από τους Άγγλους στην Αίγυπτο μαζί με άλλους ,για να γλυτώσουν από τούς ρουφιάνους και τους δοσίλογους ..Σ όλη τη ζωή του χαμογελαστός γλεντιστής της ζωής ...,απάντρευτος, και μερακλής κυνηγός.. ήταν από προπολεμικά ο μηχανικός του εργοστασίου στις Μάλλες , και αργότερα αυτοκινητιστής.πέθανε πριν λίγα χρονια στο Βόλο.!
** Μανώλης Παπαδάκης (ανεκούκουλος) αδελφός της γιαγιάς μου της Ουρανίας από τον Άι Γιώργη,(Λούτρα)
πατέρας των γιατρών Γιώργη και Θοδωρή Παπαδάκη ..
***Θυμάμαι στα 3-4 χρόνια που διήρκεσε η κατασκευή του αμαξωτού , τις στάσεις (το τέρμα) του ..
Σελί της Σαρακίνας ,Στάση Παρσά,στου Καλογρίδη, στου Λαμπαδοπεύκους,
στο ποταμό (του Ιορδάνη!)στο Ροβάλανο, στό χωράφι μας στα Πληντύρια στις Μάλλες ,στη διασταύρωση...... Κι από κει μόνοι τους (οι βετσάριδες) Χριστιώτες Στο δώμα της Σπηλιάρας ,στου Πατούχα το πρινάρι,στου Κουτσού το χαράκι, στον ποταμό της Αγίας Παρασκευής, στου Μυλωνογιώργη το πήδημα , στο καινούργιο Σχολειό και τέλος το 1952-53 στο Χωριό στου Πλατέο....
Μιχάλης Δασκαλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου